Το ΑΡΜΑ πραγματοποίησε στην Αθήνα ημερίδα αφιερωμένη στο έργο του Ι. Έβολα.
Το Σάββατο 24 Οκτωβρίου, στον χώρο εκδηλώσεων της οργανώσεως Αθηνών του ΑΡΜΑτος, πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία, ενώπιον πολυαρίθμου ακροατηρίου, ημερίδα αφιερωμένη στον βίο και το έργο του Ιούλιου Έβολα. Παλαιοί και νέοι αγωνιστές και υποστηρικτές των ιδεών του εθνοκοινοτισμού, γνώστες και μη του έργου του σπουδαίου Ιταλού φιλοσόφου, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τρεις πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις, μέσω των οποίων παρουσιάστηκαν βασικές πτυχές της εβολιανής κοσμοθεάσεως. Ο πρώτος ομιλητής αναφέρθηκε στην μεταφυσική διάσταση της Αναβάσεως, όπως πραγματώνεται ιδίως στην ορειβασία και εν γένει στα υψηλής επικινδυνότητος ορεινά αθλήματα και παράλληλα στην επιδίωξη κατακτήσεως των πάσης φύσεως κορυφών, των εσωτερικών επιτεύξεων και της (αυθ-)υπερβάσεως – επιδίωξη που, όπως αναλύθηκε, αποτελεί προτεραιότητα του ΑΡΜΑτος, στην οποία άλλωστε συμβολικά παραπέμπει το ίδιο το ανωτροπικό έμβλημα του ΆΡΜΑτος. Ακολούθησε εισήγηση-ανάλυση αναφορικά με την αξία συγκερασμού γνώσεως, δράσεως και ενατενίσεως, στο πλαίσιο του «μεγάλου» και του «μικρού» ιερού πολέμου, των δυο όψεων δηλαδή του αγώνος (εσωτερικού και εξωτερικού) που πραγματώνεται σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ο τρίτος εισηγητής παρουσίασε την στενή σχέση του ΑΡΜΑτος με την ευρωπαϊκή εσωτερική παράδοση και την σημασία της εβολιανής σκέψεως και πνευματικής κληρονομιάς ως πυξίδα προσανατολισμού και μέσο διαπλάσεως μιας Νέας Γενιάς, ενός Νέου Ανθρωπίνου Τύπου, ενός Νέου Πολιτισμού, που θα αναδυθεί ρωμαλέος μέσα από τα συντρίμμια του συγχρόνου καταρρέοντος αντι-πολιτισμού της σκοτεινής εποχής.Η εκδήλωση έκλεισε με υποβολή ερωτήσεων εκ μέρους του ακροατηρίου, συζήτηση και ανάπτυξη γόνιμου προβληματισμού.
Παραθέτουμε εν συνεχεία το μήνυμα που απέστειλε ο επί κεφαλής του ΑΡΜΑτος, το οποίο ανεγνώσθη κατά την διάρκεια της εκδηλώσεως:
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ὡρισμένες διαπιστώσεις ἐν ὄψει τῆς ἐνάρξεως τοῦ νέου σχολικοῦ ἔτους
Ἡ παρακμιακὴ ἐποχή μας, ἐποχὴ ἀποπροσανατολισμοῦ καὶ ριζικῆς διαστρεβλώσεως τῶν νοημάτων (ἢ καὶ πλήρους ἀπουσίας νοήματος), ἐποχὴ βαθειᾶς καὶ γενικευμένης ψυχοσωματικῆς ἀλλοτριώσεως τῶν ἀνθρώπων, χαρακτηρίζεται – καθόλου τυχαῖα – καὶ ἀπὸ τὸν ἐκτροχιασμὸ τῆς ἀγωγῆς τῶν νέων.
Χαρακτηρίζεται, ἐπίσης, ἀπὸ τὴν ριζικὴ ἀποκοπὴ τῆς παιδείας ἀπὸ κάθε παραδοσιακὸ στοιχεῖο καὶ κάθε ἐσωτερικὸ συνεκτικὸ δεσμό, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν συνακόλουθη κυριαρχία ἐκπαιδευτικῶν μεθόδων, συστημάτων καὶ πρακτικῶν ἐξόχως ἀφυσίκων, δυσαρμονικῶν καὶ ἀντι-ιεραρχικῶν, ἀπὸ ὅπου ἀπουσιάζει κάθε οὐσιώδης χαρακτὴρ καὶ περιεχόμενο: γι᾿ αὐτὸ καὶ βλέπουμε ὅτι, ὄχι ἁπλῶς συντηροῦνται οἱ ἀτομικὲς καὶ κοινωνικὲς παθογένειες καὶ στρεβλώσεις, ἀλλὰ καὶ πολλαπλασιάζονται καὶ κλιμακώνονται συνεχῶς, σὲ μιὰν ἀδιάπτωτη πορεία ἐκφυλισμοῦ καὶ καταβαραθρώσεως.
Κοντὰ στὶς πολλὲς ἄλλες ἐπαναστατικὲς καί, ἐν ταυτῷ, παραδοσιακὲς μεταρρυθμίσεις, ποὺ πρόλαβε νὰ εἰσαγάγῃ τὸ ἐθνικοσοσιαλιστικὸ καθεστὼς στὴν Γερμανία, ἦσαν καὶ οἱ ἀλλαγὲς στὴν ἐκπαίδευση καί, κυρίως, ἡ ἐμφύτευσις ἑνὸς ὁλότελα νέου ἐκπαιδευτικοῦ πνεύματος, κατὰ τὸ ὁποῖον ὤφειλε ὁ ἐκπαιδευτικὸς νὰ εἶναι ψυχοσωματικὰ ἰσορροπημένος, ἁρμονικὰ ἀνεπτυγμένος στὸ πνεῦμα καὶ στὸ σῶμα, σκληραγωγημένος, ἀνθεκτικὸς καὶ με φυσικὸ τρόπο ἐντεταγμένος στὴν Λαϊκὴ Κοινότητα. Ὅλα τὰ ὡς ἄνω στοιχεῖα διακρίνονται χαρακτηριστικὰ στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, ποὺ μεταφέρει τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς Ἕλληνος διευθυντοῦ τῆς ἀκαδημίας τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ Γεωργίου Ζομπανάκη, ὁ ὁποῖος μεταφέρει κάποια οὐσιώδη ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν εἰς τὴν ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ κράτους, παρμένο ἀπὸ τὴν μελέτη του «Οἱ παιδαγωγικὲς ἀκαδημίες στὴν Γερμανία καὶ στὴν Ἑλλάδα», ποὺ ἐξεδόθη τὸ 1935:[…][ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η “ΤΡΙΤΗ” ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Ὁ Μαρξισμός (Ἀριστερά) καὶ ὁ Καπιταλισμός (Δεξιά) εἶναι τὰ 2 ἀντιδιαμετρικὰ σημεῖα (εἶναι πολέμια μεταξύ τους) τοῦ ἴδιου ἄξονα. Εἶναι καὶ οἱ 2 ἰδεολογίες ἄκρως ὑλιστικές, οἰκονομοκεντρικὲς καὶ ἀντιλαμβάνονται τὸν Ἄνθρωπο ὡς παραγωγικὴ μονάδα καὶ ὄχι ὡς ψυχοσωματικὴ ὁλότητα. Οἱ 2 αὐτὲς ἰδεολογίες ἀντιπροσωπεύουν τὰ 2 ἄκρα μίας μονοδιάστατης θεωρήσεως, μίας εὐθείας, ἡ ὁποία ἔχει ἐπιβληθῇ δολίως καὶ κατὰ συνέπειαν ἔχει θεωρηθῇ ἐσφαλμένως ὡς τὸ γεωμετρικὸ μοντέλο τοῦ πολιτικοῦ (καὶ κατ’ ἐπέκτασιν κοσμοθεωρητικοῦ) φάσματος.
Αὐτὸ τὸ μοντέλο ἔχει σκοπίμως καὶ δολίως «ἀφήσει ἀπ᾿ ἔξῳ» τὴν τρίτη μεγάλη ἰδεολογία ποὺ ἔχει ξεπροβάλει ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ ἡ ὁποία δέν ἀνήκει πουθενὰ ἐπάνῳ στὴν προαναφερθεῖσα εὐθεία (στὴν ὁποίαν ἀνήκει καὶ τό -ἐπίσης οἰκονομοκεντρικὸ φυσικά- «κέντρο»), ἀλλὰ εὑρίσκεται ἔξω, ὑπεράνω καὶ ἐπέκεινα αὐτῆς:[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ο τρόπος της «αριστεράς» εξουσίας.
Το σύμπαν – ειδικά από τον Ηράκλειτο και μετά – είναι ενιαίο, όχι ως τέτοιο αλλά στο μυαλό των ελλόγων ανθρώπων. Όλα πλέον μπορούν να ιδωθούν σαν μία συνέχεια ∙ σε όλα τα επίπεδα μπορούμε να ανακαλύψουμε αιτίες, τρόπους και σκοπούς, σύμφωνα με τους οποίους εκτυλίσσονται γεγονότα και συμβάντα. Ο Ηρακλείτειος Λόγος και μετέπειτα ο μετασωκρατικός λόγος έθεσε σειρά και τάξη στον κόσμο, εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε παραμέτρους και παράγοντες που κινούν τον κόσμο μας.
H σύγχρονος αόρατος χείρ.
Πολλά είναι τα ερωτήματα που μας απασχολούν σχετικά με τον τρόπο που κινείται και εκτυλίσσεται ο κόσμος μας. Ας θυμηθούμε και μόνο το Αριστοτελικό τελεολογικό κριτήριο. Σύμφωνα με αυτό τίποτε στο σύμπαν, στον κόσμο, στην φύση δεν είναι τυχαίο. Η φύση δημιουργεί επάνω σε προκαθορισμένη κλίμακα προκειμένου να εκτυλίξει μία πολύ συγκεκριμένη σειρά ενεργειών, οι οποίες πάντα κάπου αποσκοπούν. Όλα γύρω μας εκπηγάζουν από συγκεκριμένες ιδέες και εκπροσώπους αυτών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση πάντα και παντού κάπου στοχεύουν. Σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να δεχθούμε την τυχαιότητα ως κυρίαρχη δύναμη του πλανήτη μας. Ο Σταγειρίτης είναι σαφής σε αυτό. Η φύση κρύβει μέσα της τον σκοπό, την οδό προς το κάτι.
“Ὁ Ἐθνικοσοσιαλισμὸς” (Ἐκ τοῦ ἔργου «Ἡ κοινωνικὴ οἰκονομικὴ ἐν τῆ ἱστορικῇ της ἐξελίξει» – 1950 – ὑπὸ Δημοσθένους Στεφανίδου)
Κράτος, κατὰ τὰς ἀντιλήψεις τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, εἶναι ἡ ὀργάνωσις μιᾶς κοινωνίας φυσικῶς καὶ ψυχικῶς ὁμοίων ἀνθρώπων πρὸς ἀποτελεσματικωτέραν ἐπίτευξιν τῆς διατηρήσεως τοῦ εἴδους της καὶ πραγματοποίησιν τοῦ ὑπὸ τῆς Προνοίας ὁρισθέντος εἰς αὐτὴν σκοποῦ. Τὸ κράτος δὲν εἶναι αὐτὸ καθ᾿ἑαυτὸ σκοπός, ἀλλὰ μέσον πρὸς σκοπόν, ὅστις ἀμέσως μὲν εἶναι ἡ ρηθεῖσα συντήρησις καὶ προαγωγὴ μιᾶς κοινωνίας ὁμοίων ἀνθρώπων, ἐμμέσως δὲ καὶ τελικῶς ἡ δημιουργία ἀνωτέρου ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ. Κράτη, ποὺ δὲν κέκτηνται πλήρη συνείδησιν τοῦ ἀπωτέρου τούτου σκοποῦ, εἶναι ἐκτρωματικὰ καὶ δὲν ἔχουν κανένα λόγον ὑπάρξεως.
Τὸν ἀνώτερον ἀνθρώπινον πολιτισμὸν ποὺ ἐπιδιώκει τὸ κράτος, δὲν δημιουργεῖ κυρίως εἰπεῖν αὐτό, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενόν του, τὸ ἐντὸς τοῦ κράτους εὑρισκόμενον ἔθνος ἤ – ὡς λέγει ὁ Hitler – ἡ ὑπ΄αὐτοῦ διατηρουμένη φυλή. Ὅλαι ὅμως αἱ φυλαὶ δὲν προσιδιάζουν ἐξ ἴσου πρὸς πολιτιστικὴν ἀνάπτυξιν. Ὑπάρχουν ὑπὸ τὴν ἔποψιν ταύτην φυλαὶ ἀνώτεραι καὶ φυλαὶ κατώτεραι, ἄν καὶ ἐνίοτε ἡ ἱκανότης αὐτὴ εὑρίσκεται ἐν λανθανούσῃ καταστάσει καὶ ἐκδηλοῦται μόλις αἱ ἐξωτερικαὶ συνθῆκαι τὸ ἐπιτρέψουν. Κατὰ τὸν ἐθνικοσοσιαλισμόν, μόνη ἡ ἀρία φυλὴ προσιδιάζει πρὸς πολιτιστικὴν ἀνάπτυξιν, εἰς δὲ τοὺς κόλπους της (κατὰ τοὺς Γερμανοὺς ἐθνικοσοσιαλιστάς) προεξάρχει τὸ γερμανικὸν ἔθνος, προωρισμένον ὑπὸ τῆς Προνοίας νὰ μεγαλουργήσῃ εἰς τὸν κόσμον. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ.
Η δουλεία κατά τον Αριστοτέλη ενυπάρχει φύσει. Ξεκινώντας από την Πλατωνική έννοια του φύσει δούλου, κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο δέον να διακριθεί σαφώς και διαχωρισθεί το άρχον του αρχομένου. Στον Κόσμο, συνεχόμενο διά της αρμονικής τάξεως και, συναφώς, κάποιας εγγενούς οντικής ιεραρχίας, είναι το φυσικόν, «πέφυκεν», το ανώτερον να άρχει του υποδεεστέρου του· το οποίον πρέπει να υπακούει στις επιταγές του υπερτέρου του όντος, προς επιτέλεσιν του έργου το οποίο η φύση προέβλεψε και για τους δύο, συμφώνως προς την Κοσμικήν Τάξιν. Ο νόμος αυτός διέπει και την σχέση κυρίου και δούλου στην αρχαιοελληνική κοινωνία. Η τάξις αυτή επιτρέπει την επίτευξη της ιδίας φύσεως και στα δύο μέρη, εφ᾿ όσον και καθ᾿ όσον η σχέσις των αντανακλά την αρχική τους φύσι. Είναι δε εντελώς εσφαλμένη η διαδεδομένη, κυρίως μετά τους χριστιανικούς χρόνους, διαστρέβλωσις ότι οι δούλοι στην αρχαία Ελλάδα αντεμετωπίζοντο ως «αντικείμενα» και δεν ετύγχανον κανενός σεβασμού: απεναντίας. Τούτο μάλλον απετέλει ίδιον των βαρβάρων δουλοκτητών. Εκεί, όμως, δεν δύναται καθόλου να γίνει λόγος περί κοσμικής τάξεως αλλά περί περιστασιακής και στρεβλής σχέσεως δυνάμεως. Αυτό συμβαίνει, μάλιστα, στον ύψιστο βαθμό ακριβώς στην εποχή μας, όπου οι ευγενέστεροι υποδουλώνονται ολικώς στους αυθάδεις υπανθρωπίνους μεγιστάνας του χρήματος και των λοιπών στρεβλών κριτηρίων δυνάμεως της σκοτεινής μας εποχής.
Φύσις καὶ Ἰσότης.
Ἀποτελεῖ συνήθη πλάνη καὶ παρανόησι, συχνὰ ἀναδυομένη ὅταν ἀσκῆται κριτικὴ στὸν κομμουνισμὸ ἢ στὴν δημοκρατία βάσει τῶν πραγματικῶν τους ἁπτῶν ὀλεθρίων ἀποτελεσμάτων, νὰ ἀντιτείνεται ἡ κλασικὴ ἀνοησία πὼς «αὐτὸ δὲν εἶναι/ἦταν πραγματικὸς κομμουνισμός» ἤ, ἀντιστοίχως, «πραγματικὴ δημοκρατία», «ποὺ στὴν θεωρία εἶναι κάτι ἰδανικό»: παρατήρησις ποὺ ἔχει μὲν κάποιο στοιχεῖον ἀληθείας, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ποτὲ δὲν εἶναι δυνατὴ οὔτε κατὰ προσέγγισιν ἡ συνολικὴ ἐπίτευξις τῶν «ἀρχῶν» της, τῆς διαφεύγει, ὅμως, ἡ κατανόησις τῆς βασικῆς ἀληθείας ὅτι, ἐν πάσῃ περιπτώσει, δὲν θὰ ἠδύνατο ποτὲ νὰ ὑπάρξῃ οὔτε «πραγματικὸς κομμουνισμός» οὔτε «πραγματικὴ δημοκρατία»: ὄχι δὲ ἁπλῶς λόγῳ «ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν» πρὸ κάποιας στοχευομένης «ἰδανικῆς καταστάσεως» ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, ἐπειδὴ ἀμφότερες οἱ ἐν λόγῳ ἀποστάξεις τῶν προκρουστείων ἐξισωτικῶν δογμάτων ἀποτελοῦν καθ᾿ ἑαυτὲς Ὕβριν ὑψίστη πρὸς αὐτὰ τὰ θεμέλια τῆς Κοσμικῆς Τάξεως, ὄντας ἐξ ὑπαρχῆς τελείως οὐτοπικὲς καὶ βιαστικὲς τῆς Φύσεως θεωρήσεις, ποὺ ἄν μετεφέροντο π.χ. στὸν κόσμο τῶν κυττάρων ἑνὸς ὀργανισμοῦ, μερικῶς διότι ὁλικῶς θὰ ἦτο ἀσύλληπτον, θὰ ἐπήρχετο στιγμιαίως πλήρης ἐκφυλισμὸς καὶ θάνατος.Οὐχ ἧσσον, ἐν τούτοις, ἀποτελοῦν ἀμφότερα, ὅπως καὶ τὰ παντοειδῆ ἀποκυήματα καὶ ὑποπαράγωγα τῆς περιφήμου «ἰσότητος», πράγματι κάποιου εἴδους ἰδανικά: διότι ἀποδεικνύονται ΠΑΝΤΟΤΕ ἰδανικὰ ὀχήματα κοινωνικῆς ἀναρρήσεως τσαρλατάνων καὶ παντοειδῶν ἀναξίων, ποὺ ἐνεργοῦν στὸ ὄνομα τῶν ἀνωνύμων πολλῶν «ἴσων» πολιτῶν, πρὸς χάριν – ἀλλὰ καὶ δυνάμει! – ταπεινῶν ἐγωπαθῶν κινήτρων ἀλλὰ καὶ ὠργανωμένων σκοτεινῶν συμφερόντων, παρασκηνιακῶν ἢ καὶ ἀπροκαλύπτων, τῶν ὁποίων ἡ δημοκρατία ἀποτελεῖ τὸν ἀπόλυτον «παράδεισον» – ὅμως, πάντα, «γιὰ τὸ λαό», δηλαδὴ ἑλληνιστί, «εἰς ὑγείαν τῶν κορόιδων»!!!
Ἡ λεπτὴ ἀλλὰ θεμελιώδης αὐτὴ παρατήρησις ὑπεκφεύγει συνήθως ἀπὸ τοὺς «ἀναλυτὰς» καὶ ἀμπελοφιλοσόφους τοῦ σωροῦ, ὅμως κατωτέρω ἀναδημοσιεύουμε μὶαν ἐναργῆ καὶ ἁπλῆ συνάμα ἐπισήμανσί της ὑπό τινος πανεπιστημιακοῦ τὸ 1985.
ΣτΓκ
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ὅρια μεταβλητότητος τοῦ χαρακτῆρος τῶν φυλῶν.
Κατ’ αρχήν όχι η μονιμότητα, αλλά η μεταβλητότητα φαίνεται να αποτελή τον γενικό κανόνα. Η ιστορία των λαών, μας δίνει αφορμή να υποθέσουμε, ότι η ψυχή τους υφίσταται μερικές φορές μεγάλες και πολύ γρήγορες μεταμορφώσεις. Για παράδειγμα ποιος είναι αυτός που αγνοεί την μεγάλη και ουσιαστική διαφορά μεταξύ του χαρακτήρος του Άγγλου Κρόμβελλ και του Άγγλου των σημερινών χρόνων… Ποιος ιστορικός δεν σημείωσε τις παραλλαγές του εθνικού χαρακτήρος μεταξύ του 17ου και του 18ου αιώνος; Και στις μέρες μας ποιος δεν διακρίνει την καταπληκτική διαφορά ανάμεσα στα σημερινά ατίθασα μέλη της Convention (Coventionellis) και του χαρακτήρος των ευκολομεταχείριστων δούλων του Ναπολέοντα;(2) Κι όμως ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι σε διάστημα ολίγων ετών, φαίνονται τελείως αλλαγμένοι. Για να ξεκαθαρίσωμε τις αιτίες των μεταβολών αυτών, θα πρέπει ευθύς αμέσως να υπενθυμίσουμε ότι το «Ψυχολογικό όν» όπως και το ανατομικό-φυσικό όν, διαμορφώνεται και στηρίζεται σε θεμελιώδη και άφθαρτα χαρακτηριστικά, γύρω από τα οποία συγκεντρώνονται δευτερεύοντα τροποποιήσιμα χαρακτηριστικά. Ο κτηνοτρόφος, που μετατρέπει την ορατή εμφάνιση κάποιου ζώου, ο κηπουρός που αλλάζει την όψη ενός φυτού, έτσι που κάποιος που δεν είναι εξασκημένος να μην το αναγνωρίζει, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος – σε καμία περίπτωση – δεν έχει επηρεάσει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του είδους. Δεν επηρέασαν παρά μόνο δευτερεύοντα και πρόσθετα χαρακτηριστικά.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]Ἡ ἀναρχία τοῦ Λιμπεραλισμοῦ.
Γιὰ νὰ θεραπευθῇ ἡ ἀναρχία τοῦ λιμπεραλισμοῦ ποὺ μᾶς μαστίζει, χρειάζεται πολλὴ δουλειά. Στὴν ἀρχὴ χρειάζεται προσπάθεια νὰ ἀποκατασταθῇ κάποιος πνευματικὸς καὶ ἠθικὸς ρυθμὸς σ’ ὅλες τὶς τάξεις, σ’ ὅλες τὶς ἡλικίες, ἀλλὰ εἰδικώτερα στοὺς νέους.
Εἶναι ἀνάγκη μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ χάος, μέσα σ’ αὐτὸ τὸν ἰδεολογικὸ κυκεῶνα, ὅπου βασιλεύει ἡ σύγχυση καὶ ἡ ἀσυναρτησία, νὰ βάλουμε κάποια σύνορα, νὰ στερεώσουμε μερικὰ σταθερὰ σκαριά, νὰ θεμελιώσουμε ἕνα κομμάτι στερεὸ ἔδαφος, γιὰ νὰ πατήσουμε. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποκτήσουμε μιὰ ξεκαθαρισμένη ἔννοια τοῦ μέτρου καὶ τῆς ἀναλογίας τοῦ κάθε κοινωνικοῦ στοιχείου καὶ τῆς σημασίας τῆς ἀποστολῆς του μέσα στὸν κοινωνικὸ ὀργανισμό.
Σκέψεις περί της Πολιτείας
Μια πανάρχαια αντίληψη, που όσο και αν μοιάζει αυτονόητη, είναι σκοπίμως λησμονημένη, καθώς βρίσκεται στον αντίποδα των συγχρόνων εκμαυλιστικών πολιτικών και κοινωνικών θεωριών, είναι ότι, η πολιτική είναι ίσως η ανώτερη τέχνη της ζωής! Κύριο αντικείμενο της πολιτικής θα πρέπει να είναι η ζώσα πολιτεία. Περί της τέχνης αυτής και του αντικειμένου της, δηλαδή της πολιτείας, πρώτοι οι Έλληνες ήταν που στοχάστηκαν και μάλιστα συστηματικώς. Οι Έλληνες ήταν εκείνοι οι οποίοι ίδρυσαν τις πρώτες αυθεντικά πολιτικές κοινότητες, εντός των οποίων οι πολίτες είχαν ρόλους και μεταξύ τους συσχετίσεις που καθιστούσαν τις κοινότητες αυτές οργανικά διαρθρωμένες. Προτού οι Έλληνες σχηματίσουν πολιτικές οντότητες, υπήρξαν βέβαια πολλά κράτη που ήταν και μεγάλα και πολύ ισχυρά. Όμως τα κράτη αυτά δεν ήσαν Πολιτείες, αφού αποτελούνταν από υπηκόους-υποτακτικούς, όχι από πολίτες. Μια πολιτεία διαφέρει λοιπόν από το κράτος κατά τούτο κυρίως: ότι στηρίζεται κατά βάσιν στην αυτοσυνειδησία των πολιτών της και την οργανική σχέση τους προς την κοινότητα, κοινότητα αίματος και πνεύματος. Οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, όχι μόνον εισήγαγαν την έννοια της πολιτείας αλλά και φιλοσόφησαν περί αυτής και περί της πολιτικής τέχνης.[…]
Αἱ «ἀλώπεκες» καὶ οἱ «λέοντες»…(Μία καιρία ὀξυδερκὴς κοινωνιολογικὴ παρατήρησις!)
Ἐκ τοῦ ἔργου τοῦ James Burnham «Ἡ αὐτοκτονία τῆς Δύσεως», Ἀθῆναι, 1975, ἐκδόσεις Δ.Ε.ΝΕ.Α., ὅπου ἐκτίθενται ἐν συνόψει κάποιες καίριες καὶ κρίσιμες ψυχοκοινωνιολογικὲς παρατηρήσεις τοῦ Βιλφρέντο Παρέτι. Θὰ πρέπει αὐτὲς νὰ νοηθοῦν στὴν πλήρη τους γενικότητα, ὄχι μόνον ἐν σχέσει πρὸς τὴν πολιτικὴν διεύθυνσιν καὶ ἔλεγχον τοῦ κράτους. Ἐπὶ πλέον παρατηρήσατε πόσον ἀκόμη ἡ ἀνάδειξις τῶν «ἀλωπέκων» καὶ ὁ ἐκτοπισμὸς τῶν «λεόντων» ἔτι περαιτέρω ἐντείνεται εἰς τὸ ἔπακρον ἐκ τῆς ἰδίας τῆς δομῆς, τῆς ἐπιφανειακότητος, τῆς στιγμιαίας προοπτικῆς καὶ τῆς πωλήσεως φαινομενικοτήτων πρὸς τὰς ψηφαγέλας τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν ποικίλλων της φαιδρῶν μειξοπαραλλαγῶν.[…]