Αρκετός λόγος γίνεται τελευταίως περί του λεγομένου «εθνικομπολσεβικισμού». Λαμβάνοντας ως αφορμή κάποια σχετικά ερωτήματα που έχουν τεθεί το προηγούμενο διάστημα από αναγνώστες της ιστοσελίδας καθώς και τις πρόσφατες πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις στην περιοχή της Ουκρανίας και της χερσονήσου της Κριμαίας, κρίνουμε σκόπιμο να προβούμε σε ορισμένες αναγκαίες διασαφηνίσεις και οριοθετήσεις, προκειμένου να διαλυθεί η εκτεταμένη περί το θέμα ιδεολογική σύγχυσις.
Οι υποστηρικτές του λεγομένου «εθνικομπολσεβικισμού» διατυπώνουν στα κείμενά τους μια περίπου εσχατολογική γενεαλογία της «εθνικομπολσεβικικής» κινήσεως, ανάγοντας την αφετηρία της σε κάποιους τάχα αμοιβαίους δεσμούς[…]
Ανάμεσα στις “συνηθισμένες” ημέρες του έτους, στις οποίες ο σημερινός άνθρωπος δεν δίνει την δέουσα σημασία, θεωρώντας τες μέρος της ρουτίνας της καθημερινότητος, υπάρχουν ορισμένες ιδιαίτερες ημέρες, όπως η σημερινή, που λόγω της κοσμικής τους σημασίας, σηματοδοτούν αφενός αστρονομικά γεγονότα, ταυτόχρονα όμως οδηγούν σε εσωτερική ανάταση, την οποία ορισμένοι μόνο έχουν την ικανότητα να συναισθάνονται.
Μπορεί λοιπόν για τις σημερινές κοινωνίες,όπως έχουν διαμορφωθεί, η 21η Δεκεμβρίου,φαινομενικά να μη συμβολίζει τίποτε, στην Ευρώπη όμως των μεγάλων πολιτισμών,των εθνών και των ανθρώπων, στις εποχές των πολεμιστών και των φιλοσόφων, καθώς και στην Ευρώπη που εμείς οραματιζόμαστε, η 21η Δεκεμβρίου δεν είναι μία καθημερινή μέρα, αλλά μία γιορτή με τεράστια σημασία.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Εν μέσω της διαρκώς ογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας – απότοκο της ακραία ξενόδουλης πολιτικής της εξωνημένης γαλαζοπράσινης συγκυβέρνησης – που εκφράζεται τις μέρες αυτές με κύμα γενικευμένων απεργιακών κινητοποιήσεων, έχει σημασία να παρατηρούμε με οξυδέρκεια και να διακρίνουμε με σωφροσύνη την ουσία των εν τω βάθει συντελούμενων κοινωνικών διεργασιών, ήτοι των σοβαρών, αν και εκ πρώτης όψεως δυσδιάκριτων, εκφυλιστικών συμπτωμάτων και ψυχολογικών αλλοιώσεων, που αποτελούν δείκτες του μετασχηματισμού και εν τέλει της αποδομήσεως της κοινωνίας ως αποτέλεσμα της καταλύσεως κάθε ουσιώδους στοιχείου εσωτερικής συνοχής.
Σχετικό με το θέμα αυτό είναι το εξαιρετικό κείμενο του σπουδαίου ανατόμου της φυλετικής ψυχοσυνθέσεως των εθνών, Γουστάβου Λε Μπόν, το οποίο αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία, όπου αποκαλύπτεται αριστοτεχνικώς πώς ο μαζάνθρωπος, ως κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος των χαοτικών δημοκρατικών κοινωνιών ασκεί σταθερώς εκφυλιστική επίδραση στα κοινωνικά ήθη οδηγώντας τους λαούς στην αποσύνθεση.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ένας ύστατος προορισμός , μία τέρψη της σκέψεως για το τέλος είναι η Υπερβορεία μας, ένα απροσδιόριστο από τον νου όριο πέραν του οποίου διαρρηγνύονται ακαριαία και ολοκληρωτικά τα δεσμά με την εφήμερη παρουσία μας. Μαία των ονείρων μας, τροφός των προσπαθειών μας και σύντροφος που φροντίζει τις πληγές μας. Ένας οδηγός προς τα πεδία εκείνα των Ηρώων , μία γέφυρα από την νεκροφιλία στην ενεργό ζωή, μία εισπνοή ελπίδος. Μας έχει με τον τρόπο της καταδείξει πως δεν θα μας στερήσει το δικαίωμα αυτό της ελπίδος ακόμη και αν για χρόνια παλέψουμε εντός γυαλιστερών πανοπλιών οι οποίες κάτω από την λάμψη και το ορθό παράστημά τους θα κρύβουν από τους εχθρούς την κόπωση, τον πόνο και τις πληγές του ταλαιπωρημένου φυσικού σώματος. Ακόμη δηλαδή και στα ημικύκλια κάποιων περιόδων φθοράς και αποπροσανατολισμού μας έχει βεβαιώσει πως θα μας λυτρώσει αν την λυτρώσουμε και εμείς από την ανάγκη επαναφοράς και ενσαρκώσεώς της.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Με αφορμή την σημερινή επέτειο 200 ετών από την γέννηση του κορυφαίου Γερμανού μουσουργού Ριχάρδου Βάγκνερ, μύστη της φυλής μας και γνησίου εκφραστού του Αρίου Ευρωπαϊκού πνεύματος στην πιο καθαρή του μορφή, αφιερώνουμε στους αναγνώστες της ιστοσελίδος μας ένα ιστορικό βίντεο, στο οποίο ο σπουδαίος αρχιμουσικός Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ διευθύνοντας ορχήστρα εντός εργοστασίου (!) ερμηνεύει το Βαγκνερικό έργο “Οι Αρχιτραγουδισταί της Νυρεμβέργης” – όταν, επί εθνικοσοσιαλιστικής διακυβερνήσεως (1942), ακόμα και οι εργάτες είχαν δικαίωμα στον ευγενέστερο πολιτισμό!
Παραθέτουμε επίσης το πασίγνωστο και εξόχως ορμητικό βαγκνερικό έργο «Ο Καλπασμός των Βαλκυριών», ερμηνευμένο από τον κατεξοχήν ορμητικό διευθυντή ορχήστρας («maestro furioso») και «αντίπαλο» του Φουρτβέγκλερ, Ιταλό αρχιμουσικό Αρτούρο Τοσκανίνι
Πολλά πράγματα και καταστάσεις που συνέβησαν και αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Ελλάδα έφθασαν σε εμάς τελείως διαστρεβλωμένες και ολοκληρωτικά αλλοιωμένες. Τρανό παράδειγμα είναι αυτό το οποίο έχει σχέση με τους δούλους στην Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε είναι το ότι η δουλεία -τουλάχιστον στο κλεινόν άστυ, στο πρυτανείον σοφίας του Περικλέους – δεν έχει να κάνει με εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά με την ίδια την υφή και τη φύση της Αθηναϊκής Πολιτείας – εν γένει της Ελληνικής Πολιτείας.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η εορτή της Λαμπρής είναι μία ωραία συνέχεια της κουλτούρας που αναδείχθηκε μέσα από την Ελληνική τραγωδία. Το τρίπτυχο Λόγος(Πράξη)-Πάθος- Ανάσταση ζωντάνεψε κατά τρόπο μεγαλειώδη μέσα στους κόλπους της Αθηναϊκής δραματικής ποιήσεως. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο Προμηθεύς μέσα από τη γενναία πράξη αυτοθυσίας του παρέδωσε στο ανθρώπινο γένος τον τρόπο της Πρακτικής Σοφίας, κατά κάποιο τρόπο ήταν ένας Λυτρωτής και αυτός των ανθρώπων. Έπαθε λόγω της γνωστής τιμωρίας που του επέβαλε ο Δίας. Οδήγησε όμως στην Ανάσταση την ανθρώπινη φυλή στην οποία υπέδειξε τον τρόπο εκμετάλλευσης της Φύσεως.
Ίσως μία από τις πιο διάσημες φράσεις που διατυπώθηκαν κατά το πέρασμα της νέας φιλοσοφίας είναι η Καρτεσιανή “cogito ergo sum”. Είναι μία φράση που προσελκύει και αρέσει, επίσης κατοχυρώνει το αυτοτελές και ανεξάρτητο της υπάρξεως. Ο καθείς νοιώθει αυτοπεποίθηση όταν νοιώθει και πιστεύει ότι ως μόνος σκέφτεται και ως μόνος πράττει ενάντια ίσως και σε αυτό το νόμο και στην κοινότητα. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» κατοχύρωσε σε ένα πρώτο διάβασμα την ατομική πορεία της μεταβυζαντινής δυτικοευρωπαϊκής -κυρίως- υπάρξεως.Ο καθείς νοιώθει αυτοπεποίθηση όταν νοιώθει και πιστεύει ότι ως μόνος σκέφτεται και ως μόνος πράττει ενάντια ίσως και σε αυτό το νόμο και στην κοινότητα. Το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» κατοχύρωσε σε ένα πρώτο διάβασμα την ατομική πορεία της μεταβυζαντινής δυτικοευρωπαϊκής -κυρίως- υπάρξεως. Εύστοχα λοιπόν γράφει ο Ι.Μ.Μποχένσκι (Ι.Μ.Μποχένσκι, Ιστορία της σύγχρονης ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, εκδ. Δωδώνη, σελ.36): «Η νεώτερη φιλοσοφία στάθηκε εναντία σε όλες αυτές τις θέσεις των σχολαστικών. Οι θεμελιώδεις αρχές της είναι η μηχανιστική αντίληψη η οποία καταργεί την ιεραρχική και καθολική σύλληψη του Είναι και η υποκειμενιστική αντίληψη η οποία εκτρέπει τον άνθρωπο από τον μέχρι τώρα προσανατολισμό του προς το θεό και θέτει ως κέντρο το υποκείμενο.
…
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σε ποιο άραγε μέγεθος και βαθμό η Ελληνική μυθολογία μας λέει και μας παραδίδει αλήθειες; Θα απαντούσαμε απόλυτα καταφατικά, απόλυτα θετικά. Ο μύθος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένη έλλογη αλήθεια δοσμένη με ένα φαινομενικά άλογο τρόπο που η αλογία καλύπτεται μέσα από την ισχυρά φυσική περιγραφή. Ο Περσέας λοιπόν δεν πρέπει να ιδεί τη Μέδουσα στο γνωστό μύθο διότι θα μαρμαρωθεί. Το κεφάλι της Μέδουσας αποτελείται από όφεις, δεκάδες χιλιάδες από αυτά τα επαχθή πλάσματα – τα οποία ανά πολιτισμό αποκτούν και άλλη σημασία. Ο Περσέας τη σκοτώνει κοιτάζοντάς την μέσα από ένα έσοπτρο, καθρέπτη. Καταφέρνει λοιπόν το σκοπό του. Παραμένει άνθρωπος ημίθεος – πατέρας του ο Δίας – σταθερός στο θείο του δρόμο, δεν μαρμάρωσε, δεν πέτρωσε. Όλοι λίγο πολύ κατανοούμε το βαθύτερο νόημα του αλληγορικού μύθου.
Αυτό το οποίο θα πρέπει σαφέστατα να τονίσουμε είναι πως το μέγιστο λάθος της κλασσικής ή αστικής ή παραδεδομένης φιλοσοφίας είναι η ματαία προσπάθεια να ορίσει με έναν παραμόνιμο τρόπο το Υποκείμενο Άνθρωπος, αποκόπτοντάς το ουσιαστικά από την συμπαντική ή καλλίτερα οντολογική απειρία του.Αυτή η «κακή» φιλοσοφία γύρω-γύρω είναι περικυκλωμένη θα μπορούσαμε να πούμε από μία άλλη διανόηση η οποία κάποτε γίνεται φανερή (Παρμενίδης) αλλά κάποτε απαγορευμένη (Έβολα), πάντως προβάλλει τον Άνθρωπο όχι ως σταθερή προσωπική οντότητα αγκυροβολημένη στη γη και σε έναν πρόσκαιρο πολιτισμό αλλά ως εσωτερική δύναμη, που πρίν και μετά από τη μορφή συνεχίζει να υπάρχει έχοντας άπειρο και διηνεκές περιεχόμενο. Οι προσωκρατικοί όπως και οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν ορίζουν τον άνθρωπο αλλά τον εξελίσσουν, διότι γνωρίζουν ότι Είναι – και αυτό είναι άπειρος ορισμός που δεν δέχεται άλλον ορισμό. Η παραδεδομένη προδοτική (“ουμανιστική”) φιλοσοφία όμως κατά χριστιανικό ιουδαϊκό τρόπο προσπαθεί να ορίσει τον άνθρωπο, αφού ακριβώς τον εξέβαλε του Είναι και προσπαθεί να εύρει νέα κατώτερη θέση να τον τοποθετήσει.
Ας συγκρίνουμε ένα απόσπασμα του Χάϊντεγγερ με χωρίο του Χ.Ανδρούτσου. Αναφέρει ο Πατήρ του Αρείου Υπαρξισμού στο περιώνυμο έργο του «Είναι και Χρόνος»: «Πάσα οντολογία οσονδήποτε πλούσιον ή στερεόν σύστημα κατηγοριών και αν διαθέτη παραμένει κατά βάθος τυφλή και διεστραμμένη ως προς τον κατ΄εξοχήν αυτής σκοπόν εάν δεν έχη κατά πρώτον επαρκώς διευκρινήσει το νόημα του Είναι και δεν έχει συλλάβει αυτήν την διευκρίνισιν ως θεμελιώδη της αποστολή».Από την άλλη πλευρά στη Δογματική του ο Χ.Ανδρούτσος αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα γενικά ταύτα επεξηγούμενοι οι δογματικοί λέγουσιν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον υπ΄αγαθότητος κινούμενος,ή όπερ το αυτό,ο κόσμος εδημιουργήθη,όπως κοινωνών της αγαθότητος ᾖ (: ώστε, κοινωνών της αγαθότητος, να είναι) συγχρόνως εξάγγελος άμα και υμνητής των τε άλλων τελειοτήτων του Θεού και δη της θείας αγαθότητος.Και εξάγγελος μεν εξ αντικειμένου των θείων τελειοτήτων είνε ο άζωος κόσμος, αγγέλλων καθ’ εαυτόν το μεγαλείον του δημιουργού».
