Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την θλιβερή για την κοινότητά μας ημέρα της 27ης Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία έφυγε πρόωρα από κοντά μας ένας εκλεκτός συναγωνιστής, ιδρυτικό μέλος του ΑΡΜΑτος, ο Κωνσταντίνος Μπαϊκούσης.
Έχουμε πολλάκις αναφερθεί στον αλησμόνητο Κώστα Μπαϊκούση, εξαίροντας την μοναδική προσωπικότητα, το σπάνιο ήθος, την ακεραιότητα του χαρακτήρος, την ιδεολογική καθαρότητα, την ρητορική δεινότητα, την εκπληκτική ευρυμάθεια, το θάρρος και την αγωνιστικότητά του.
Είναι πραγματικά απίστευτο ότι έχουν ήδη περάσει 10 χρόνια από τον θάνατό του. Διότι τον νοιώθουμε πάντοτε κοντά μας!
Στην πρόσφατη θερινή μας συνάντηση στον Όλυμπο, τραγουδήσαμε στην μνήμη του, όπως κάθε χρόνο, τους στίχους του εμβατηρίου που είχαν γραφεί προς τιμήν του, την θλιβερή ημέρα που τον χάσαμε.
Είναι γνωστό από παλιά στους δημοσιογραφικούς κύκλους το κλισέ ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ελλείμματος, τα δημοσιογραφικά αντίμετρα προσέλκυσης του κοινού παρέπεμπαν συνήθως στην θεματολογική σταθερά που συνοψίζεται στο εγγυημένο τρίπτυχο εντυπωσιασμού: «αίμα, σπέρμα, στέμμα»…
Κάτι όμως έχει αλλάξει, καθώς φαίνεται, διότι τα όσα συμβαίνουν ήδη κατά το πρώτο 10ημερό αυτού του Αυγούστου εμφανίζουν όχι ένα έλλειμμα αλλά, απεναντίας, έναν καταιγισμό ειδήσεων (με ρυθμό πολυβόλου!). Οι πλείστες εξ αυτών παραμένουν, βεβαίως, ενταγμένες στον προαναφερθέντα θεματολογικό άξονα: «αίμα» (βλέπε δολοφονίες), «σπέρμα» (βλέπε σεξουαλικά εγκλήματα κι σκάνδαλα), «στέμμα» (βλέπε ίντριγκες και σκάνδαλα της εξουσίας). [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Προ ολίγων ημερών ο πρέσβης της Γαλλίας στις ΗΠΑ παρέθεσε δεξίωση στα πλαίσια του εορτασμού της ημέρας της Βαστίλης (σημαίνοντος γεγονότος της Γαλλικής Επαναστάσεως – κομβικού σημείου στην ιστορία της Δύσεως και συγκεκριμένα στην πορεία της προς τον όλεθρο). Ανάμεσα στους επισήμους αντιπροσώπους της κυβερνήσεως Μπάιντεν ήσαν και οι δύο ιδιαιτέρως προβεβλημένοι «διεμφυλικοί» (trans) υπουργοί, κορυφαία στελέχη της «Λοάτκι» κοινότητος των ΗΠΑ και «λαμπρά παραδείγματα» της DEI (Diversity-Equity-Inclusion) κουλτούρας, ή ορθότερα DIE κατά τον Jordan Peterson και άλλους, που έχει ενστερνιστεί η εν ελευθέρα πτώσει προς την άβυσσο βρισκόμενη Δύση. Ενδεδυμένα με φορέματα και γόβες (οι εμετικές φωτογραφίες των περί ων ο λόγος αναπαράγονται με μεγάλη επιφύλαξη λόγω της κραυγάζουσας αντιαισθητικότητος που αναδύουν), τα ψυχανώμαλα αυτά όντα, ένα εκ των οποίων (ονόματι “Rachel” Levine) είναι Ναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ (!!!), φωτογραφήθησαν περιχαρείς ανάμεσα στους άλλους καλεσμένους του πρέσβη. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
“Αν πιστεύεις ότι αυτό που πιστεύεις είναι αληθές, τότε είναι ψευδές”
Όπως ο βροτός συνειδητοποιεί τον θάνατο του λίγες στιγμές μετά την τελευτή του, έτσι και ένας πολιτισμός που δεν είναι παρά ιστορικός μακρο-οργανισμός συνειδητοποιεί τον θάνατο του μια κοσμική στιγμή αργότερα από το συμβάν δηλονότι με καθυστέρηση μιας ιστορικής περιόδου. Τοιουτοτρόπως, ενώ ο Δυτικός πολιτισμός απεβίωσε με την υπερκαινοφανή πληθωριστική έκρηξη του ΒΠΠ, ένα σχεδόν αιώνα αργότερα δεν έχει εισέτι κατανοήσει την τελευτή του.
Άπαντες αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία μας μαστίζεται από γενικευμένη βία κάθε είδους, που κλιμακώνεται ανεξέλεγκτα. Δολοφονίες, βιασμοί, ληστείες και άλλα συναφή περιστατικά βαρειάς εγκληματικότητος αποτελούν καθημερινά φαινόμενα που δεν προλαβαίνουν ούτε να τα καταγράφουν και δημοσιοποιούν οι συντάκτες του αστυνομικού ρεπορτάζ, ενώ παλαιότερα ένα μόνο τέτοιο γεγονός αποτελούσε την είδηση του μηνός ή και του έτους ακόμη!
Σχεδόν κάθε μέρα πληροφορούμαστε για την εκτέλεση ενός ακόμα «συμβολαίου θανάτου» – αναρίθμητα τα σχετικά περιστατικά στο ατελείωτο ντόμινο αλληλοεκκαθαρίσεων του «κόσμου της νύχτας», όπου άνθρωποι πέφτουν νεκροί από ριπές πολυβόλων μέρα μεσημέρι σε πολυσύχναστα μέρη, σε μιάν ατελείωτη μάχη επικρατήσεως μαφιόζων και νταβατζήδων, που διαγκωνίζονται για κυριαρχία στην πιο σκοτεινή πλευρά του κοινωνικού περιθωρίου και της παραοικονομίας. Τον πόλεμο αυτών των αποβρασμάτων η αστυνομία απλώς τον παρακολουθεί από θέσεως (αμετόχου) παρατηρητού, σαν να μη την αφορά το γεγονός ότι στρατιές ενόπλων κακοποιών περιπολούν στον αστικό ιστό διευθύνοντας ολοκλήρους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και κάνοντας ό,τι θέλουν χωρίς κανένα φραγμό, ως κράτος εν κράτει! Σκηνές και καταστάσεις που άλλοτε θεωρούνταν αντιπροσωπευτικές της χειρότερης εκδοχής του λατινοαμερικανικού υποκόσμου, τις οποίες συναντούσε κανείς μόνο στις άθλιες φαβέλες των βραζιλιάνικων μεγαλουπόλεων, όπου συνωστίζονται απόκληροι μιγάδες, ή στις συγκρούσεις μαφιόζων και ναρκεμπόρων στο Μεξικό και την Κολομβία είναι πλέον καθεστώς στην Ελλάδα (και σε όλη την Ευρώπη)!
Χρόνο με τον χρόνο οι διεστραμμένοι ξεσαλώνουν όλο και περισσότερο. Και παράλληλα το κλίμα γενικής – και κυρίως καθεστωτικής – όχι απλώς ανοχής αλλά και επισήμου ευνοίας και, ανοιχτής πια, υπέρ του κιναιδισμού, υποστηρίξεως γίνεται πιο ισχυρό, απόλυτο, καθολικό και ανενδοίαστο!
Φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο η επισημότητα της παρουσίας των πολιτικών δυνάμεων του κοινοβουλίου στο αισχρό πανηγύρι επιδειξιμανίας που αποκαλείται «gay-pride»! Τα κόμματα της συμφοράς είχαν τοποθετήσει επίσημα περίπτερα, μοίραζαν φυλλάδια και ένας εσμός από πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων, βουλευτές (και υπουργοί ακόμη) φρόντισαν να επιδείξουν εμφατικά την παρουσία τους εκεί, να φωτογραφηθούν με πλατιά χαμόγελα «υπερηφάνειας», χαριεντιζόμενοι και σαλιαρίζοντας με διάφορους(ες) περσόνες του τύπου που ο λαός συνήθιζε να αποκαλεί «ντιγκιντάνγκες»… [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ενώ η κοινή γνώμη στην Ελλάδα κοντεύει να ξεχάσει ότι μαίνεται ένας φρικώδης πόλεμος στην Ουκρανία (ο οποίος δεν θέλει πολύ για να εξελιχθεί σε παγκόσμιο), έχει επίσης ξεχάσει τον (σχεδόν μονοθεματικά κυρίαρχο επί μήνες στα δελτία ειδήσεων) κορωνοϊό, έχει ξεχάσει την εξωφρενική ακρίβεια, έχει ξεχάσει ακόμα και την …Πισπιρίγκου, αίφνης αρχίζει όψιμα να αγωνιά ενώπιον της εικόνας μίας Τουρκίας που κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της εναντίον της χώρας μας, αμφισβητώντας ανοιχτά την κυριότητα της Ελλάδος επί των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, απαιτώντας πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους (εν όσῳ η ίδια διατηρεί τεράστιο αποβατικό στόλο στα μικρασιατικά παράλια έτοιμο να τα καταλάβει) και απειλώντας απροκάλυπτα με πολεμική επίθεση!
Αυτή η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν είναι όμως καθόλου καινούρια! Ίσχυε με τον ίδιο τρόπο και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κώστας Καραμανλής) χαριεντιζόταν με τους Τούρκους και έκανε κουμπαριές και γλέντια με τον Ερντογάν, όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Γ. Α. Παπανδρέου) επίσης χαριεντιζότανε με τους Τούρκους και χόρευε ζεϊμπεκιές εν ονόματι της «ελληνοτουρκικής φιλίας», όπως και τότε που ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Κων. Μητσοτάκης, πατέρας του νυν πρωθυπουργού) λάμβανε όλος χαρά και υπερηφάνεια το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί», όπως και, πιο πρόσφατα, ήταν ένας άλλος πρωθυπουργός (ο Α. Τσίπρας) που δήλωνε ότι δεν χρειαζόμαστε στρατό και εξοπλισμούς, ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, κ.λπ..
Η τουρκική απειλή εναντίον του Ελληνισμού είναι προαιώνια, διαχρονική και υπαρξιακή. Πρωτοεμφανίστηκε πίσω στο μακρινό 1071 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]