Σαν σήμερα, στις 28 Μαΐου του 1924, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ποιητής Ιωάννης Πολέμης

Σαν σήμερα, στις 28 Μαΐου του 1924, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλλην ποιητής Ιωάννης Πολέμης. Ήταν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ποιητικής γενιάς του 1880 και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή του. Το 1888 μοιράστηκε με τον Κωστή Παλαμά το πρώτο βραβείο στον Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό ενώ τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών το 1918. Ως χαρακτήρ ήτο ευγενής, ευαίσθητος και ρομαντικός, “αιωνίως ερωτευμένος” όπως εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο Δημήτρης Χατζόπουλος που τον είχε επισκεφθεί στο σπίτι του για να του πάρει συνέντευξη. 

Τον αυθεντικό εθνικό προσανατολισμό του ποιητού και τα πηγαία πατριωτικά αισθήματα εκφράζει θαυμάσια το έξοχο και πασίγνωστο ποίημά του “Τί είναι η πατρίδα μας;” όπως και το “Σπασμένα Μάρμαρα” που αναδημοσιεύουμε κατωτέρω:[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ἡ ὁμιλία Μητσοτάκη στὸ ἀμερικανικὸ κογκρέσο, ὁ κίβδηλος (καθεστωτικός) «πατριωτισμὸς» καὶ μία θλιβερὰ ἐπέτειος (29η Μαΐου).

Ζούμε αναμφιβόλως σε μία εποχή τελείας συγχύσεως εννοιών, αλλοιώσεως νοημάτων και πλήρους ιδεακού αποπροσανατολισμού, εποχήν κατά την οποία κυριαρχεί η έλλειψη έστω και στοιχειώδους ακεραιότητος στους χαρακτήρες και δη η απουσία προσωπικοτήτων που να διαθέτουν υπαρξιακό έρμα και άξονα πνευματικής κατευθύνσεως.

Μια εκ των πλέον στρεβλωμένων και κακοποιημένων ιδεών είναι, δίχως άλλο, η έννοια του «πατριωτισμού». Την οποία επικαλούνται σχεδόν άπαντες, καίτοι στην  πράξη την αναιρούν αυτοστιγμεί! Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα τοιαύτης αλλοιώσεως – για να κυριολεκτήσουμε, μνημείο αυταναιρέσεως –  υπήρξε η πρόσφατος «πανηγυρική» και πολυπαινεμένη ομιλία πρωθυπουργού της Ελλάδος στο αμερικανικό κογκρέσο, που θεωρήθηκε (από τα εγχώρια δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αλλά και από την επιφανειακώς κρίνουσα κοινή γνώμη) ως «μεγάλη επιτυχία» του τελευταίου, δεδομένου του ευνοϊκού κλίματος που συνήντησε κατά τις επαφές του με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανικού κατεστημένου, ιδίως όμως έχοντας νωπές τις εντυπώσεις της άκρως ευμενούς υποδοχής της ομιλίας του υπό των μελών του αμερικανικού νομοθετικού σώματος.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[7]

“Ερχόμαστε πολύ αργά για τους θεούς και πολύ νωρίς για το Είναι!”

Martin Heidegger

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ

μεσούσης τ ῆς ὀντολογικῆς ἐπαναστάσεως.

Αν ο Διαφωτισμός ορίζεται

ως το ιδεολογικό μωσαϊκό των ρευμάτων της Νεωτερικότητας συλλήβδην,

δηλονότι Εμπειρισμός και Ορθολογισμός, Ιδεαλισμός και Υλισμός,

Ωφελιμισμός και Θετικισμός, Φιλελευθερισμός και Σοσιαλισμός,

μετά την Οντολογική Επανάσταση

των Χάιντεγκερ, Χάιζενμπεργκ, Γκάιντελ

των ετών 39 – 43 Α.π. (1927- 1931),

ο Διαφωτισμός δεν είναι παρά ιδεολογικό σκύβαλο,

ένα περίψημα της Ιστορίας.

 

Η ιδεολογία εξωθεί προς ένα καρκινικό ιστορικό βηματισμό.

Ο ιδεολόγος είναι ο οπισθοβάτης της Ιστορίας

και τα πολιτικά κόμματα, καρκινικά ιδεολογικά αποτιτανώματα.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[6]

Ο ΑΡΙΟΣ ΠΡΟ-ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΥΘΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γιατί ο υλιστής είναι υλιστής; Διότι είναι φιλοσοφικά αστοιχείωτος.
Στο ερώτημα: “Η μη-Ύλη υπάρχει;” Απαντά υπερηφάνως “Όχι!”
Δηλονότι, “το μη-Όν δεν υπάρχει”: Παρμενίδης από 2.500 ετών.
Άρα ο υλιστής είναι ένας δογματικός μεταφυσικός.
Γιατί ο υλιστής είναι φιλοσοφικά αστοιχείωτος;
Διότι μετά τον ανωτέρω συλλογισμό, παραμένει υλιστής.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[5]

ΑΡΝΟΛΝΤ ΤΟΫΝΜΠΗ: ΣΠΟΥΔΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Μετά την τελευτή του Ιστορικού Ιδεαλισμού του Χέγκελ

και της ιουδαϊκής εξαλλαγής του, του Ιστορικού Υλισμού του Μαρξ,

των δύο ψευδών ιστοριοθεωριών του ΙΘ΄αιώνα,

κατά τον 1ο και τον άρτι εισελθόντα 2ο Άριο αιώνα

 αντιμάχονται οι δύο μόνες εν ζωή ιστοριοθεωρίες.

Ο Ιστορικός Παγανισμός του Όσβαλντ Σπένγκλερ

και η ιουδαϊκή εξαλλαγή του,

ο Ιστορικός Πλουραλισμός του Άρνολντ Τόυνμπη.

Είναι ο αδυσώπητος πόλεμος του Αρίου με τον Δυτικό πολιτισμό.

Ο ΒΠΠ ήταν η τελευταία χαμένη μάχη, ο πόλεμος συνεχίζεται.

 

Ο Άνθρωπος εξελίχθηκε από τον πηλό, είναι ο τρόπος του Δαρβίνου.

Ο Άνθρωπος πλάσθηκε από πηλό, είναι ο τρόπος του Αδάμ.

Ο Άριος κλάσθηκε από θεό, είναι ο τρόπος του Ομήρου.

 

“Η άνοδος και η πτώση των πολιτισμών ακολουθεί τον τρόπο της Πηνελόπης.

Υπό το φως του ηλίου, η Πηνελόπη δύναται να υφαίνει καθ’ εκάστην

νέο σχέδιο του σαβάνου του Λαέρτη.

Υπό το σκότος όμως της νυκτός,

η αποξήλωση ακολουθεί την μια και μόνη οδό.”

Άρνολντ Τόυνμπη

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἐτήτυμα Ψέγματα (8)

“Τὸ ἔμβρυον ἐντὸς τῆς ἐγκύου προοδεύει καὶ πλάθεται ὄχι βάσει τυφλῶν χημικῶν διεργασιῶν ἀλλ᾿ ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ ζῶντός του ἀρχετύπου καὶ τοῦ αἰθερικοῦ του διαμέσου, διὸ π.χ. κι ἂν ἐκκοπῇ ἕνα του ἄκρον, τοῦτο ἀναπλάθεται κατὰ τὴν ἐμβρυογένεσιν!

Περαιτέρω ἡ ἔννοια τῆς Φυλῆς εἶναι πολὺ συνθετωτέρα καὶ ἀνωτέρα τῆς στατιστικῆς της περιγραφῆς ὑπό τινος κοσμικῶς/ὀντολογικῶς πανηλιθίου ἐνδεχομένως συγχρόνου γενετιστοῦ καὶ τῆς θεοτύφλου του ὑλιστικῆς στατιστικῆς προσεγγίσεως, ἀδυνάμου κατὰ 95% νὰ μᾶς διακρίνῃ π.χ. ἐκ τοῦ βατράχου – πόσῳ μᾶλλον μεταξύ μας!”

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[4]

ΦΥΛΟΓΟΝΙΑ

Όσοι πιστεύουν ότι κατάγονται από τον πίθηκο, πράγματι κατάγονται από τον πίθηκο.

῾”…Γη και Ον πυκνώνουν παράλληλα. Ο φλοιός της γαίας καθίσταται ολοένα σταθερότερος, το Ον έχει πλέον αύρα καθώς η ψυχή εμβαπτίζεται στο νού ως συνείδηση. Είναι ο καιρός της πυκνής ψυχής, το ον υπάρχει ως έτερο και ταυτό, δηλαδή ως διακριτά όντα. Περιβάλλον τους η γειτονιά της γης, ο Ήλιος στην κοσμική επίδραση του οποίου υποκύπτουν, οι πλανήτες που γίνονται ειμαρμένη τους. Τα όντα αποκτούν φύση. Πυρώδη, κατόπιν αεριώδη, υδατώδη, ρευστή, γαιώδη και ιδού ενσαρκώθηκε ο Άνθρωπος. Το σώμα, υλικό κέλυφος του ανθρώπου υπόκειται στους νόμους της γης. Το πνεύμα, αιθερία λέμβος, στους νόμους των άστρων, την Ανάγκη. Η ψυχή του, αιθερικό σώμα, είναι το εκμαγείο του ουρανού, το αποτύπωμα της Ειμαρμένης. Ο νους του, η έκφανση του Όντος, το ίχνος του θεού.  Το ον που υποστασιοποιείται είναι το Ριζικό Γένος του Ανθρώπου, η Αιθερία Φυλή. Ο άνθρωπος, με διάπλαση βαθμιαία προσαρμοζόμενη στο γήινο περιβάλλον, υπέρτερη των πλέον εξελιγμένων ειδών εκείνης της περιόδου, διακρίνεται ριζικά από αυτά. Είναι έμφρων και όρθιος. Έμφρων γιατί μόνος αυτός φέρει το θείο χάρισμα του νού. Όρθιος γιά ν’αγκαλιάζει με την μεταίσθηση του τον πότνιο ουρανό, τον πατέρα του. Είναι ο πρωτόπλαστος, ο άνω θρώσκων….”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[3]

Η ΑΡΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ

“Η αρχή της ηγεσίας, δηλαδή του Φύρερ, δεν ισχύει μόνο στην κοινωνική και την επιστημονική ζωή αλλά και στους ίδιους τους οργανισμούς. Η γενετική ακολουθεί τον χαρακτήρα των κβαντικών φαινομένων και η θεωρία των μητρών είναι ο μαθηματικός δρόμος κατανοήσης της ενότητας των γονιδίων. Έτσι, ο Άριος επικοινωνεί πέρα από τον χρόνο και τον χώρο σε ένα δεύτερο κβαντισμένο πεδίο, δηλαδή σε ένα τόπο, όπου επικρατεί το κοίλον του κοκκώδους χωροχρόνου και η σχισμή της στιγμής. Εκεί, μια κβαντική μικροοντότητα είναι ένα καθοδηγητικό κέντρο, οι αποφάσεις του οποίου θα γίνουν αποφάνσεις των γονιδίων. Η ηγεσία είναι μια γονιδιακή λειτουργία. Έτσι, ο Γιόρνταν γίνεται ο προάγγελος της διερεύνησης και αποκρυπτογράφησης του γενετικού κώδικα του DNA, η οποία θα ολοκληρωθεί λίγα έτη μετά το τέλος του πολέμου από τον Γουώτσον και θα αποφέρει ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα, παρεπόμενο των γενετικών και γονιδιακών επιστημονικών αποκαλύψεων του ναζισμού. Το γονίδιο είναι ένα κβαντισμένο κυματοσωματίδιο που διαθέτει βούληση και διέπεται από τον λεγόμενο “βιολογικό νόμο του Hupple”, σύμφωνα με τον οποίο κάθε οργανικό σύνολο (φυλή) απομακρύνεται γονιδιακά από τα έτερα ειδοποιά σύνολα (φυλές) με ταχύτητα ανάλογη της γονιδιακής (μικροκυματικής) απόστασης του από αυτά. Το μικροκύμα της γονιδιακής ακτινοβολίας του Αρίου είναι ο μοναδικός επί γης δίαυλος προς τον Ουρανό…”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Οἱ ἄγνωστοι Γερμανοὶ “καμικάζι”…

“Ἀντὶ ἄλλου ἀφιερώματος στὴν σημαδιακὴ 20ὴ Ἀπριλίου, παρουσιάζουμε μιὰν ἡρωικὴ πτυχὴ τῆς τιτανομαχίας τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ Βερολίνου, ἐκτυλιχθείσης μεταξὺ 17ης καὶ 20ῆς Ἀπριλίου τοῦ 1945 κατὰ τοῦ προελαύνοντος Ἐρυθροῦ Στρατοῦ – ὅπου ἡ ἀναλογία μὲ τὸ ἐπίκαιρον δρᾶμα τῆς ἡρωικῆς Μαριουπόλεως καὶ τῶν ἀκαταβλήτων της ἐσχάτων ὑπερασπιστῶν (κυρίως τῆς AZOV) εἶναι προφανής…”

 

 

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[2]

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ

“Ο μέγας σταθμός του στοχασμού στην μεσημβρία του Μυθικού πολιτισμού των Ελλήνων είναι ο μεγαλύτερος στοχαστής των αιώνων, ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος βιώνει την ενότητα Λόγου και Κόσμου: “Ουκ εμού αλλά του Λόγου ακούσαντας ομολογείν σοφόν εστίν, Εν Πάντα είναι” (Diels, 50). [Λόγος+ Πάντα (Κόσμος)= Έν], Λόγος (Όντα-Υποκείμενα) και Κόσμος (Πράγματα-Αντικείμενα) είναι Έν. Στον στοχασμό του δεν υπάρχει η διάκριση Υποκειμένου-Αντικειμένου, τα Όντα και τα Πράγματα συντήκονται δημιουργώντας την Αντικειμενική Πραγματικότητα, το Είναι το οποίο είναι το φωτοστέφανο του Όντος. Η Ενότητα του Ηρακλείτου διαταράσσεται από την δογματική Ταυτότητα του Παρμενίδη. “Το γαρ αυτό Νοείν εστίν τε και Είναι”. Για πρώτη φορά στον στοχασμό Νοείν και Είναι, Λόγος και Κόσμος, Υποκείμενο και Αντικείμενο, ταυτίζονται μεν αλλά δεν συγκροτούν  Έν, μα  Διπλόη.  Το Είναι ως φωτοστέφανο των  Όντων εντός του οποίου λούονται τα Πράγματα σκοτίζεται και ανάμεσα τους παρεμβάλλεται η ανυπαρξία του Μηδενός. “Το μη-Όν δεν υπάρχει”. Είναι Δύο αλλά ταυτίζονται, οπότε η τεταραγμένη Αντικειμενική Πραγματικότητα Λόγου και του Κόσμου παραμένει παρούσα αλλά όχι αλώβητη…”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[1]

 

ΑΠΟ ΤΟ “ΓΕΩ-ΕΓΩ” ΣΤΟ “ΘΕΟ-ΕΔΩ”, Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

“Μεταξύ των ετών 1927-1931 έλαβε χώρα στην Γερμανία η ούτω πως αποκληθείσα Οντολογική Επανάσταση, η οποία ήταν ομού επανάσταση Φιλοσοφική, Επιστημονική και Κοσμολογική. Δημιουργοί και φορείς της υπήρξαν τρεις μέγιστοι στοχαστές και επιστήμονες, οι οποίοι απεκάλυψαν στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου τον συμπαντικό λόγο τους σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ που με το έργο του “Είναι και Χρόνος” το 1927 ανέτρεψε την Μεταφυσική δύο και πλέον χιλιετιών από τον Πλάτωνα έως τον Νίτσε, ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ που με την Κβαντική Μηχανική το 1927 ανέτρεψε ριζικά την Κλασική Φυσική από τον Νεύτωνα έως τον Αϊνστάιν και ο Κουρτ Γκαίντελ (Kurt Gödel) που με το Θεώρημα Μη Πληρότητος υπερκέρασε οριστικά τις Αρχές της Λογικής από τον Αριστοτέλη έως τον Καντ….”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ὁμιλία Στεφάνου Γκέκα, Θεσσαλονίκη, Ἑαρινὴ Ἰσημερία 2022.

Προσεχῶς θὰ ἀνεβοῦν ἀποσπάσματα ἐκ τῆς εἰσαγωγικῆς ὁμιλίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπακολουθησάσης συζητήσεως.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]