Είναι απορίας άξιον η αδράνεια και η ανοχή ενός ολόκληρου λαού απέναντι στην καθημερινή λαίλαπα αναίσχυντων προδοσιών και ξεπουλημάτων που αντικρύζει να ξετυλίγονται μπροστά του. Όσο διεισδυτική και αν υπήρξε η ψυχική, πνευματική και ηθική αλλοτρίωση που υπέστη ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια, δεν παύει πλέον η κατάντια του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας να έχει εισχωρήσει στα θεμέλια της ατομικής του αξιοπρέπειας. Μεταβαίνοντας από το έθνος, την κοινότητα καιτην πατρίδα στην σύγχρονη θλιβερή πραγματικότητα του ατόμου, της προσωπικής του εργασίας και του «αέρα» που του αναλογεί σε κλουβιά από τσιμέντο, καλλιεργήθηκε το κατάλληλο έδαφος όπου θα καρπορφορούσε η σπορά της αποσύνθεσης που πράγματι σήμερα είναι οφαλμοφανέστατη. Η κατακερμάτιση της εθνικής ενότητος διά μέσου φαινομενικά διαφοροποιούμενων, αλλά κατ’ ουσίαν ομοίων κομμάτων, καθώς και η σκόπιμη ανάπτυξη και άλλων φυγοκέντρων από τον πυρήνα της Φυλής και του Έθνους δυνάμεων, έχουν οδηγήσει στην θριαμβευτικήεφαρμογή μίας αρχαίας συνταγής : διαίρει και βασίλευε. Εν όσω η λαϊκή δύναμη και ορμή, αποδυναμωμένη και μολυσμένη,εκτονώνεται στις εμφύλιες αντιπαραθέσεις με μόνη επιδίωξη την υποτυπώδη άμεση αύξηση κάποιων εισοδημάτων, οι μαριονέτες του διεθνούς κεφαλαίου υλοποιούν δίχως κανένα εμπόδιο τις εντολές των αφεντικών τους. Καμία κοινή βούληση, κανένα κοινό όνειρο, κανένας κοινός προορισμός. Μονάχα η ενθρόνιση του προσωπικού κέρδους, της προσωπικής ασφαλείας και της ατομικής καλοπέρασης.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]