Σογκουνική Ιαπωνία. “Σακόκου”: ένα λαμπρό ιστορικό παράδειγμα αντιστάσεως στην υπονομευτική διείσδυση της χριστιανικής λαίλαπας.

Σχετικώς με την ιστορική επικράτηση του Χριστιανισμού έχει παγιωθεί ένα αφηγηματικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι ζούσαν κάποτε στα «σκότη» της ειδωλολατρίας ώσπου, αίφνης, ενεφανίσθησαν κάποιοι «κύριοι», (ιεραπόστολοι), με ένα βιβλίο στο χέρι (την Βίβλο), λέγοντας ωραία λόγια, οπότε οι ειδωλολάτρες «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτομάτως Χριστιανοί, αρκετοί δε εξ αυτών, ησθάνθησαν τόσες «τύψεις» για τις πρότερες ειδωλολατρικές «αυταπάτες» τους, ώστε επεδόθησαν μετά μανίας στην καταστροφή των αρχαίων, παγανιστικών μνημείων τους…  
Πολύ βολικό το παραμύθι για να προβάλλεται, προσηλυτιστικώς, ως ερμηνευτικό σχήμα. Ο Χριστιανισμός βρίθει, ωστόσο, τόσο πολλών ψευδών, αφελών απόψεων και παραλογισμών, ώστε η ανωτέρω εκδοχή ομοιάζει σταγόνα ύδατος εν τω ωκεανώ…. (του παραλόγου…). 

Η ιστορική πραγματικότης είναι εντελώς διαφορετική! Οι υποτιθέμενοι «ανόητοι», που ζούσαν βυθισμένοι στα υποτιθέμενα «σκοτάδια» της πατροπαραδότου θρησκευτικής γραμμής, ηρνήθησαν να την εγκαταλείψουν και εχρειάσθησαν μεγάλα ποσά βίας ώστε να αναγκασθούν  να το πράξουν. Όσοι δε, ηρνήθησαν να ενσωματωθούν, εξηφανίστησαν από προσώπου γης, διότι η «νέα» θρησκεία δεν ηνέχετο ετεροδοξίες, καθώς μόνον ένας θεός όφειλε να υπάρχει στους ουρανούς και μόνο ένα είδος ανθρώπου να κατοικεί στην γη…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η επέλαση των νεκροζώντανων (ζόμπι): από τον δυστοπικό κινηματογράφο στην σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα.

Ο κινηματογράφος (όπως άλλωστε, με τον τρόπο τους, όλες οι μορφές τέχνης) καταφέρνει να εξωτερικεύει αθέατες πτυχές του εσώτερου εαυτού, της ανθρώπινης ψυχής. Οι τέχνες ανέκαθεν λειτουργούσαν ως προπομποί του αύριο που έρχεται ή ως αλληγορίες του παρόντος –  ίσως ο κινηματογράφος να το καταφέρνει αυτό με μεγαλύτερη πληρότητα στην σύγχρονη εποχή, ως μία υβριδική και σύνθετη/ολιστική τέχνη που είναι.

Σε συνάρτηση με την ανωτέρω διαπίστωση, αποτελεί στοιχείο άξιο προβληματισμού και διερευνήσεως το τί ακριβώς εξωτερικεύει, τί ακριβώς συμβολίζει, σε ποια εσώτερη τάση ανταποκρίνεται η μεγάλη επιτυχία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές νεκροζώντανους, τα ονομαζόμενα, στον αμερικάνικο κινηματογράφο, «ζόμπι». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των αποκρουστικών οντοτήτων που πλάθει η κινηματογραφική φαντασία, αυτών των φρικτών μορφών που μοιάζουν βγαλμένες από μία απροσδιόριστη ζοφερή άβυσσο, που με την καθηλωτική αιμοβορία τους, επιμένουν να απομυζούν κάθε ζωντανή ύπαρξη, απονεκρώνοντας κάθε ζωντανή μορφή και μεταβάλλοντας τον κόσμο σε απέραντο ερεβώδη εφιάλτη; Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ποια είναι η εικόνα και η κινησιολογία τους: δυσμορφία, δυσκαμψία, γυάλινο βλέμμα, αργές, νωχελικές κινήσεις, χωρίς ζωντάνια, με έλλειψη οιουδήποτε αισθήματος [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Από τα δεινά του κορωνοϊού στην μάστιγα του παρανο-ιού και την …ανο(η)σία αγέλης.

Ο σκωπτικός νεολογισμός περί παρανο-ιού, που περιλαμβάνεται στον  ανωτέρω τίτλο, ακούστηκε προσφάτως από τα χείλη του μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου, ως μέρος σχετικών με τα υγειονομικά μέτρα δηλώσεών του. Είναι άγνωστο αν τον νεολογισμό αυτόν τον εμπνεύστηκε ο ίδιος ή είναι άλλος ο εμπνευστής, όπως και να ‘χει όμως, ανεξαρτήτως των απόψεών του, πρόκειται για ένα ομολογουμένως επιτυχημένο λογοπαίγνιο, διότι προσφυώς αποδίδει την κατάσταση γενικού παραλογισμού που έχει προσβάλει το σύνολο της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας κατά την τελευταία, άκρως δυστοπική, διετία…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χειμερινὴ ὀρεινὴ ἐξόρμηση τοῦ ΑΡΜΑτος στὸν Χορτιάτη.

Όπως ανεφέρθη στην αμέσως προηγουμένη ανάρτηση, έχοντας ως χρονικό σημείο αναφοράς το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, δηλαδή ένα κοσμολογικό γεγονός με μεταφυσική χροιά, πραγματοποιούμε κάθε χρόνο ομαδικές χειμερινές εξορμήσεις στην φύση (πολλές φορές συνδυαζόμενες και με διανυκτέρευση ενώπιον πυράς).

Μία τέτοια ορειβατική χειμερινή εξόρμηση πραγματοποίησε ομάδα του ΑΡΜΑτος από την περιοχή της Θεσσαλονίκης σε ορεινή διαδρομή του Χορτιάτη.

Ακολουθούν φωτογραφικά στιγμιότυπα εκ της εξορμήσεως: [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2021. Το μεγάλο ετήσιο κοσμολογικό γεγονός – σημείο αναφοράς για τα ευρωπαϊκά εθνικά/παραδοσιοκρατικά κινήματα.

Ό,τι ουσιωδώς διαφοροποιεί την δική μας κοινότητα, το ΑΡΜΑ, από τις πολυάριθμες άλλες οργανώσεις, κόμματα, κινήματα, κλπ, του (στενότερου ή ευρύτερου) «χώρου», που επικαλούνται την αυτή ή παρεμφερή πολιτική ταυτότητα, είναι:

(α) ότι η δική μας ιδεακή αντίληψη απέχει πολύ από το να αποτελεί απλώς μία πολιτική ιδεολογία, ήτοι μία πρόταση διακυβερνήσεως της πολιτείας. Επί της ουσίας η Ιδέα μας ανάγεται στους αιωνίους φυσικούς και βιολογικούς νόμους (βιολογική κοσμοθεωρία), στις πρωταρχικές αρχές που διέπουν την φύση και την ζωή – και ακόμη παραπέρα: αγγίζει την σφαίρα του Ιερού, το πεδίο της μεταφυσικής/οντολογίας.

(β) ότι η δική μας ιδεακή αντίληψη συνδέεται πρωτίστως με την πραγματική ζωή, καθισταμένη, τοιουτοτρόπως, υπόθεση ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ, έμπρακτο βίωμα, συνειδητό, ολιστικό. Έτσι, η Ιδέα δεν γίνεται αντιληπτή απλώς ως μια αφηρημένη διανοητική κατασκευή αλλά ως καθημερινή πράξη που συνεχώς δοκιμάζεται. Η συνέπεια, η συμφωνία λόγων και έργων, καθίσταται λυδία λίθος της αυθεντικότητος όποιου διατείνεται ότι αναγνωρίζει συνάφεια με τον κύκλο μας.

(γ) ότι ανατρέχουμε και εμβαθύνουμε με γνήσιο ενδιαφέρον και  με ερευνητικό ζήλο στις πανάρχαιες εθνικές/φυλετικές παραδόσεις, τις ζείδωρες πηγές της πατρογονικής μας κληρονομιάς, αναζητώντας εκεί τα πρότυπα του βίου και τις πηγές της πνευματικής εμπνεύσεως.

Στο πνεύμα των ανωτέρω γίνεται αντιληπτή η σημασία που αποδίδουμε στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο ως την σημαντικότερη παραδοσιακή εορτή στον ενιαύσιο κύκλο.

Αναφορικώς με το ίδιο το Ηλιοστάσιο, του οποίου η τροπή είναι για φέτος αστρονομικώς προσδιορισμένη στις 17.59 της 21ης/12ου/2021, παραπέμπουμε στα στοιχεία που έχουμε παρουσιάσει σε σειρά παλαιότερων σχετικών με το θέμα εκτενών αναρτήσεών μας:  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Timeo Danaos et dona ferentes

Η απάτη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου και κυρίως με την ιστορία ορισμένων φυλών στων οποίων τα βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διά μέσου χιλιετιών εξελίξεως, έχει αποτυπωθεί η ροπή προς την εξαπάτηση. Διόλου τυχαίως, η εμφάνιση της απάτης ως πράξεως στον δυτικό πολιτισμό, είτε στο επίπεδο του ατομικού μικροκόσμου είτε στο επίπεδο ολοκλήρων κοινωνιών, απαντάται όλο και συχνότερα καθώς απομακρυνόμαστε χρονικώς από την εποχή της μεγάλης ακμής της Δύσεως, (πολύ) προ της ελεύσεως του Χριστιανισμού, εξαιρώντας κάποιες ιστορικές περιόδους αναλαμπής. Μάλιστα στην σύγχρονη εποχή, ιδίως μεταπολεμικώς, η πνευματική αλλά και βιολογική καταβαράθρωση της Δύσεως είναι τόσο ραγδαία ώστε δεν θα αποτελούσε υπερβολή η θεώρηση όλου του κατασκευασμένου προσωπείου της «πραγματικότητος» ως μιας κολοσσιαίων διαστάσεων ΑΠΑΤΗΣ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η πολύκροτη δίκη του Kyle Rittenhouse που «διέφυγε» της προσοχής των ελλαδικών μ.μ.ε.

Προ ολίγων ημερών ολοκληρώθηκε, με την ανακοίνωση της αποφάσεως του δικαστηρίου, μία δίκη που καθήλωσε (και πόλωσε) την Αμερικανική κοινή γνώμη και μονοπώλησε το ενδιαφέρον των Αμερικανικών μ.μ.ε. – αν και στην Ελλάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη! Επρόκειτο για μία δίκη που διεξήχθη στην πολιτεία του Wisconsin των ΗΠΑ, με κατηγορούμενο τον Kyle Rittenhouse,  έναν 17χρονο λευκό Αμερικανό, ο οποίος, κατά την διάρκεια των επεισοδίων του Αυγούστου του 2020, όταν δηλαδή ήταν στο αποκορύφωμά τους οι ταραχές και οι λεηλασίες των αράπηδων του κινήματος Black Lives Matter (…και των ασπράπηδων συνοδοιπόρων τους), κυνηγούμενος από έναν όχλο ταραξιών που τον στοχοποίησε, καθώς είχε αναλάβει καθήκοντα φυλάξεως μιας επιχειρήσεως που κινδύνευε από λεηλασίες, πυροβόλησε τρεις εκ των εναντίον του επιτιθεμένων ανδρών, σκοτώνοντας τους δύο και τραυματίζοντας τον έναν.

Ας θυμηθούμε συνοπτικώς την σειρά των γεγονότων και την πορεία της δίκης μέχρι την αθώωση του Kyle Rittenhouse: [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ θλιβερὴ ἀπώλεια μίας σημαντικῆς Ἑλληνίδος καλλιτέχνιδος καὶ ἡ θλιβερὴ ἀκηδία τῶν μ.μ.ε.

Μία σημαντική απώλεια έγινε γνωστή προ ημερών (18.11.2021), αφορώσα στον χώρο του ελληνικού πολιτισμού. Απεβίωσε σε ηλικία 75 ετών η διεθνούς φήμης, σπουδαία Ελληνίδα μεσόφωνος, επί πολλά έτη καθηγήτρια και αντιπρύτανις στην φημισμένη Μουσική Ακαδημία του Μονάχου διατελέσασα, Δάφνη Ευαγγελάτου. Η διεθνώς καταξιωμένη μουσικός ερμήνευσε σημαντικά έργα των κορυφαίων ευρωπαίων συνθετών και συνέπραξε με τις σπουδαιότερες ορχήστρες παγκοσμίως. Έχοντας μεγάλο ρεπερτόριο, το οποίο περιελάμβανε και πολλά ελληνικά έργα, η Δάφνη Ευαγγελάτου ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολύ σημαντικές λυρικές σκηνές.
Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην Δάφνη Ευαγγελάτου, παραπέμπουμε στην συγκλονιστική καταγραφή της στο yutube (από το 1987, στην μακρινή Ιαπωνία), όπου ερμηνεύει τα μαγευτικά “Μαγιοβότανα” του Μ. Καλομοίρη σε στίχους Κωστή Παλαμά: https://www.youtube.com/watch?v=nGRqEScKSVY&list=RDnGRqEScKSVY&index=3

 

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Το ηρωικό Σκρα του 1ου Π.Π. και μία μεταγενέστερη κομμουνιστική θηριωδία που αποσιωπάται.

Το Σκρα είναι ένα ορεινό χωριό στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο, επί του όρους Πάικο. Παρά το μικρό μέγεθός του είναι ιδιαίτερα γνωστό λόγω της σημαντικότατης μάχης που διεξήχθη σ’ εκείνη την περιοχή κατά τον Α’  παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις της Αντάντ και τις δυνάμεις των κεντρικών αυτοκρατοριών, στην πραγματικότητα ανάμεσα στον ελληνικό στρατό (εκ μέρους της Αντάντ) και τον Βουλγαρικό στρατό (εκ μέρους των κεντρικών αυτοκρατοριών). Επρόκειτο για την σφοδρότερη και φονικότερη μάχη του λεγομένου μακεδονικού μετώπου. Οι ελληνικές δυνάμεις με απαράμιλλο ηρωισμό, που κατέπληξε τους Γάλλους επιτελείς, κατάφεραν μετά από σκληρές και φονικότατες μάχες να εκπορθήσουν την ορεινή εκείνη τοποθεσία την οποία ήλεγχε ο βουλγαρικός στρατός έχοντάς την τόσο καλά οχυρωμένη (πέραν της φυσικής οχυρώσεως που διέθετε) ώστε εθεωρείτο απόρθητη. Γαλλικές δυνάμεις σε παλαιότερες επιχειρήσεις στην ίδια περιοχή δεν είχαν καταφέρει τίποτε. Ο ελληνικός στρατός όμως, εμφορούμενος από πατριωτική ορμή, καθώς στην ουσία υπεράσπιζαν την γη της Μακεδονίας από την Βουλγαρική επιβουλή, για μια ακόμη φορά συνέτριψε τους Βουλγάρους, καταλαμβάνοντας την στρατηγικής σημασίας τοποθεσίας του Σκρα.

Το Σκρα, όμως, εκτός από τόπο θριάμβου της πολεμικής αρετής των Ελλήνων κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, υπήρξε και τόπος μαρτυρίου ένεκα της ανάνδρου σφαγής αγνών Ελλήνων από τους αιμοδιψείς ανθέλληνες κομμουνιστές οι οποίοι στο μέρος αυτό διέπραξαν ορισμένα από τα φρικτότερα εγκλήματα που διέπραξαν κατά την ανταρσία του συμμοριτοπολέμου.

 [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Περὶ τῶν Ἀ-θιγγάνων, τυπικῶν ἐκπροσώπων τῶν ἀχαλινώτων πλέον Τσαντάλα…

Προ ολίγων ημερών – και επί σειρά πολλών ημερών – στην επικαιρότητα των ειδήσεων, σ’ όλα τα μ.μ.ε. της χώρας, κυριάρχησαν οι παρενέργειες ενός, όχι εντελώς απροσδοκήτου, περιστατικού: της μακράς και επεισοδιακής καταδιώξεως, από αστυνομικούς, μίας τριμελούς σπείρας παραβατικών Αθιγγάνων, που οδηγούσαν ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, καταδίωξη η οποία είχε αιματηρή κατάληξη αφού, στην προσπάθεια των Αθιγγάνων να εμβολίσουν τις μοτοσυκλέτες των αστυνομικών που τους κατεδίωκαν, πατώντας τους αστυνομικούς προκειμένου να διαφύγουν, οι τελευταίοι αντέδρασαν ανοίγοντας πυρ για να προστατευθούν, ανακόπτοντας την πορεία του οχήματος εναντίον τους (που ήδη παρέσερνε τις μοτοσυκλέτες τους), με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του ενός εκ των τριών νεαρών Αθιγγάνων που επέβαιναν στο κλεμμένο όχημα.

Κάτι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτο σε σχέση με το περιστατικό αυτό είναι ότι, στις συζητήσεις και τις αναλύσεις που λάμβαναν χώρα τις ημέρες που ακολούθησαν το αιματηρό συμβάν, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα αφ’ ενός στην κυρίαρχη (και εμφανώς συντονισμένη) γραμμή παρουσιάσεως και αναλύσεως των γεγονότων εκ μέρους των καθεστωτικών μέσων «ενημερώσεως» και αφ’ ετέρου στην ολωσδιόλου διαφορετική διάθεση της «κοινής γνώμης» όπως μπορούσε ευλόγως να διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας και μόνο τα αυθόρμητα σχόλια των αναγνωστών στα ηλεκτρονικά fora τα οποία οι ηλεκτρονικές εφημερίδες και οι ενημερωτικές ιστοσελίδες επιτρέπουν συνήθως να αναπτύσσονται στην προέκταση των ηλεκτρονικών δημοσιευμάτων τους.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Γιατί ὄχι καὶ «μισορρομαϊσμός»;

Ἡ Συνομοσπονδία τῶν εὐπαθῶν ἔχει μάθει καλὰ τὸ παραμῦθι, ἤτοι τὴν αὐτιστικὴ  γλῶσσα τῆς ἰδεολογικῆς «ὀρθότητος» καὶ βαδίζει τὴν πεπατημένη, στὰ ἴχνη τῶν προηγηθέντων «ῥατσισμοῦ», «σεξισμοῦ», «ὁμοφοβίας» καὶ λοιπῶν «φοβιῶν». Ἀναφέρεται λοιπὸν σὲ «περιστατικὰ δολοφονιῶν», μάλιστα «ῥατσιστικοῦ μίσους», εἰς βάρος ἀποκλειστικῶς τῆς κοινότητός των.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.

1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:

“A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.“

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]