Ο σφαγιασμός Βρετανού βουλευτού από Σομαλό και οι αφελείς ψευδαισθήσεις περί «πολυπολιτισμικής» συνυπάρξεως…
Αμέτρητα είναι τα περιστατικά δολοφονικών επιθέσεων ισλαμιστών οι οποίοι βρίσκονται στην Ευρώπη υπό το καθεστώς του «πρόσφυγα» ή του «μετανάστη». Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, δράστες των δολοφονικών επιθέσεων είναι μουσουλμάνοι μετανάστες (ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής) οι οποίοι είναι πολιτογραφημένοι στις ευρωπαϊκές χώρες διαμονής τους, ακόμα και μετανάστες δεύτερης γενιάς, άτομα δηλαδή που γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στην Ευρώπη, έχοντας διέλθει όλα τα στάδια της δήθεν «προσαρμογής» και «ενσωμάτωσης», έχοντας δεχθεί τις επιδράσεις της («δημοκρατικής», «πολυπολιτισμικής») «εκπαίδευσης» και του ιδεολογικού σφυροκοπήματος περί κοινωνικής «ανεκτικότητας» και «αλληλεγγύης»! Τα θύματα βεβαίως όλων αυτών των επιθέσεων είναι πάντοτε ντόπιοι λευκοί Ευρωπαίοι.
Αν και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι μεγάλο ποσοστό των μουσουλμάνων, που, υπό όλες αυτές τις ιδιότητες, διαβιούν στις Ευρωπαϊκές χώρες, διαπνέονται από θρησκευτικό φανατισμό, μισαλλοδοξία, επιθετικότητα και διακατέχονται από ένα βαθύ υπαρξιακό μίσος εναντίον του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, τον οποίο θέλουν να καταστρέψουν, αναδεικνύοντας στην θέση του το Ισλάμ, αυτό ουδόλως πτοεί τους Ευρωπαίους ψευδοανθρωπιστές: πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, διανοουμένους, ακόμα και μεγάλη μερίδα των απλών πολιτών, που εξακολουθούν να βρίσκονται καθισμένοι πάνω στο σύννεφο των «πολυπολιτισμικών» ψευδαισθήσεων και των αυταπατών τους περί «ανεκτικότητας» και «συνύπαρξης». [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ὅταν κάποιος διὰ τῆς ἀσπονδύλου καὶ δουλοπρεποῦς του στάσεως καὶ συμπεριφορᾶς εἰς ὅλους τοὺς τόνους καὶ δι᾿ ὅλων τῶν μέσων στέλνει παντοῦ τὸ σῆμα/μήνυμα, πὼς εἶναι ἕτοιμος νὰ κάμῃ τὰ πάντα προκειμένου ν᾿ ἀποφύγῃ οὐ μόνον θερμὴν ἀλλ᾿ ἔστω καὶ ψυχρὰν σύγκρουσιν, πὼς εἶναι φοβικὸς καὶ τὸ “καλὸ παιδὶ” τῆς γειτονιᾶς, ὁ ὑπερ“πολιτισμένος” γλυΚούλης ποὺ ὁ καθεὶς μπορεῖ ν᾿ ἀπειλῇ, νὰ προσβάλλῃ, νὰ ἀγνοῇ ἐπιδεικτικῶς χωρὶς οὕτω κἂν νὰ διακινδυνεύῃ τὸ παραμικρὸν ἀπὸ ἕνα τέτοιο “καλὸ παιδί”, τότε ἡ πρώτη καὶ κυρία εὐθύνη διὰ τὴν ἐπὶ ἴσοις ὅροις ἀντιμετώπισιν τῆς ὁλονὲν καὶ αὔθαδέστερον διεκδικούσης Τουρκίας καὶ τοῦ ὑπὸ τῆς δειλίας καὶ τοῦ ἄγχους νὰ εἶναι πάντα τὸ “καλὸ παιδὶ” κατατρυχομένου ὑποψηφίου θύματός της, τοῦ καταϊδρωμένου ἐνδοτικοῦ δειλοῦ Γραικύλου, δὲν εἶναι οὔτε τοῦ ΝΑΤΟ (ἔστω κι ἂν εἰδικῶς τοῦτο ὡς “Συμμαχία” θὰ ὤφειλε βεβαιότατα στοιχειώδη ἀντικειμενικότητα…) οὔτε καὶ κανενὸς ἄλλου τρίτου – ἀλλὰ πρώτιστα τῆς συνόλου συνομοταξίας τῶν τρωκτικῶν πού, κακῇ τῇ μοίρᾳ, ἐκπροσωποῦν τὴν χώραν…
Σαν σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου του 1889, γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνος – για πολλούς, ο κορυφαίος! Πρόκειται για τον Γερμανό φιλόσοφο Martin Heidegger, συγγραφέα του εμβληματικού «Είναι και Χρόνος», έργου που αποτελεί σταθμό στην οντολογική σκέψη, καθώς και πολλών άλλων σημαντικότατων έργων που σφράγισαν την σύγχρονη οντολογία, αισθητική, φιλοσοφία της ιστορίας και επηρέασαν βαθιά πολλούς άλλους φιλοσόφους, όπως ενδεικτικώς τα έργα: «Τι είναι Μεταφυσική», «Η προέλευση του έργου τέχνης», «Εισαγωγή στην Μεταφυσική» κ.λπ.
…
Σε μία εποχή κοινωνικής παρακμής και καθολικής σήψεως όπως αυτή που διανύουμε, εποχή στην οποία κυριαρχούν το ψεύδος και η κιβδηλότης, έξεις ποταπές, εξαχρείωσις των ηθών, κούφια έπαρσις, αναισχυντία στους τρόπους, ανούσια φλυαρία και δολιότης κάθε είδους, μοναδικό ανάχωμα αποτελούν τα λιγοστά παραδείγματα ανθρώπων, αμέμπτου ήθους, που με την στάση του βίου τους, με τον λόγο και τον τρόπο τους, ακτινοβολούν ανδρεία, ακεραιότητα, εντιμότητα, ειλικρίνεια, σταθερότητα και δωρική λιτότητα συνδυαζόμενη με οξυδέρκεια και πνευματικό βάθος.
Την φετινή πρωταπριλιά, στη σελίδα μίας διαδικτυακής ομάδος υπερασπίσεως της Ελληνικής φύσεως ενάντια στην λαίλαπα των ανεμογεννητριών, δημοσιεύθηκε ως αστείο ότι τάχα αποφασίσθηκε από την κυβέρνηση η τοποθέτηση ανεμογεννητριών στον Όλυμπο. Αυτό λοιπόν που προ ολίγων μηνών μπορούσε να ειπωθεί μόνο ως πρωταπριλιάτικο αστείο, σήμερα επαληθεύεται με τον χειρότερο τρόπο!
Ἀνατομία τῆς ἐρημοποιήσεως…
31η Ιουλίου 1920.
Προ ολίγων εβδομάδων παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό ένα ντοκυμανταίρ ελληνικής παραγωγής («Εφτά Λεπτά Ψυχής», που σκηνοθέτησε ο Πάνος Βλάχος), το οποίο αποπειράται να φωτίσει τα γεγονότα σχετικά με τον μαραθώνιο δρόμο που έλαβε χώρα στο πλαίσιο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που τελέστηκαν στην Αθήνα το 1896. Σ’ αυτή την πρώτη εμφάνιση του μαραθωνίου δρόμου ως νέου αγωνίσματος (που αναβίωνε την θρυλική προσπάθεια του ημεροδρόμου-οπλίτου που διήνυσε την διαδρομή από το πεδίο της μάχης του Μαραθώνος στο Αθηναϊκό άστυ με σκοπό να ενημερώσει τους πολίτες της Αθήνας για την νίκη εναντίον των Περσών) νικητής ήταν ο Σπύρος Λούης, ένας άσημος νερουλάς από το Μαρούσι, ενώ δεύτερος είχε καταταγεί επίσης ένας Έλληνας, ο Χαρίλαος Βασιλάκος, φοιτητής νομικής και ήδη τότε διακεκριμένος δρομέας. Μετά το πέρας των αγώνων είχε αρχίσει να κυκλοφορεῖ μία παραφιλολογία, σύμφωνα με την οποία ο Λούης είχε δήθεν κερδίσει τον αγώνα με άτιμο τρόπο, υποβοηθούμενος από τους διοργανωτές, ώστε να είναι απολύτως εξασφαλισμένη η ελληνική νίκη στον Μαραθώνιο. Η διερεύνηση αυτής της φήμης ήταν το κύριο θέμα της συγκεκριμένης ταινίας.