Θερινό Ἡλιοστάσιο – Ὀρεινὴ ἐξόρμηση ΑΡΜΑτος.
Ὥσπερ Ἥλιος οὐ λιτὰς καὶ γοητείας περιμένει, ἵν᾿ ἀνατείλῃ, ἀλλ᾿ εὐθὺς λάμπει καὶ πρὸς ἁπάντων ἁσπάζεται, οὕτω μηδὲ σὺ περίμενε κρότους καὶ ψόφους καὶ ἐπαίνους, ἱν᾿ εὐποιήσῃς, ἀλλ΄ ἑκοντὴς εὐεργέτει καὶ ἴσα τῷ Ἡλίῳ φιληθήσῃ.
(Όπως ο Ήλιος δεν περιμένει παρακλήσεις και καλοπιάσματα, αλλά ανατέλλει και ευθύς λάμπει και τους αγκαλιάζει όλους, έτσι και σύ μή περιμένεις θόρυβο και ζητωκραυγές, για να κάνης κάτι καλό, αλλά να ευεργετής χωρίς υστεροβουλία, και θα αγαπηθής όπως ο Ήλιος.)
Ἐπίκτητος.
Επ’ ευκαιρία του Θερινού Ηλιοστασίου, ομάδα συναγωνιστών του ΑΡΜΑτος από την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε ορεινή εξόρμηση με υπαίθρια διανυκτέρευση σε ορεινή τοποθεσία του Χολομώντα.
Την Κυριακή πραγματοποιήθηκε η ορεινή πεζοπορία σε μαγευτική διαδρομή με οργιώδη βλάστηση, κατά μήκος της οποίας συστάδες δρυών εναλλάσσονταν με κωνοφόρα. Η πολυσχιδής μαγεία της Φύσεως! Και το βράδυ της πιο μεγάλης ημέρας του χρόνου, μία πυρά να συντροφεύει την προσμονή της χαραυγής….
Liberté, égalité, fraternité (ελευθερία, ισότης, αδελφότης). Τι «σπουδαίες» λέξεις! Αποτελούν τις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες (υποτίθεται). Αποτελούν «απαράβατα δικαιώματα» πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η σύγχρονη Ευρώπη. Αποτελούν τον δογματικό πυρήνα των νέων θρησκειών. Τόσο εντυπωσιακές λέξεις … αλλά και τόσο μα τόσο απατηλές!
Στην αμέσως προηγουμένη μας αναφορά στο θέμα (της οποίας συνέχεια αποτελεί το παρόν κείμενο), εξετάσαμε αδρομερώς τις πρώτες φάσεις της ιστορικής διαδρομής του Χριστιανισμού που ξεκίνησε από τον γεωγραφικό χώρο της Ιουδαίας εμφανιζόμενος ως μία τοπική αίρεση του Ιουδαϊσμού, πιθανότατα επηρεασμένη, κρίνοντας από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού όπως αποτυπώνεται στα Ευαγγέλια, από την καθαρολογική/μυστικιστική σέκτα των Εσσαίων. Η κοινότης των Εσσαίων ερχόταν σε κάποια αντίθεση με τα άλλα δύο, ισχυρότερα τότε ρεύματα στους κόλπους του Ιουδαϊσμού, ήτοι, του κυριάρχου συντηρητικού ρεύματος των τυπολατρών Σαδδουκαίων και του ανερχομένου μεταρρυθμιστικού ρεύματος των ηθικολόγων/ηθικιστών Φαρισαίων.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος κατά την διάρκεια της οποίας, όπως κάθε χρόνο, σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια προβλήθηκαν οι γνωστές κινηματογραφικές παραγωγές με θέμα την ζωή και το μαρτύριο του Ιησού (π.χ «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Franco Zeffirelli) καθώς επίσης και διάφορες ταινίες έχουσες θεματολογία σχετική με τις περιπέτειες του Ιουδαϊκού λαού κατά την αρχαιότητα. Τέτοιες ταινίες, που παρουσιάζουν το περιεχόμενο των βιβλικών διηγήσεων με τρόπο ιδιαιτέρως παραστατικό, δίνουν την ευκαιρία στον μέσο Έλληνα τηλεθεατή να συνειδητοποιήσει κάτι που ενδεχομένως έχει την τάση να λησμονεί, ότι δηλαδή η αφετηρία της θρησκείας που ακολουθεί, ανάγεται στην ιστορική και θρησκευτική μήτρα του Ιουδαϊσμού! Καθώς η προηγηθείσα εορταστική περίοδος, παρά τις δυσχέρειες των υγειονομικών περιορισμών, απετέλεσε, όπως κάθε χρόνο, περίοδο κορυφώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος σ’ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, ιδίως όμως στην Ελλάδα και εν γένει στον ανατολικό ορθόδοξο κόσμο, είναι, για τον λόγο αυτό, κατάλληλη η περίσταση για να θίξουμε, σε εισαγωγικό έστω επίπεδο, το κρισιμότατο ζήτημα του φαινομένου της θρησκείας, της θρησκευτικότητος, του θρησκευτικού συναισθήματος και κυρίως της σχέσεώς του με το έθνος και την εθνική ταυτότητα και, πιο συγκεκριμένα, το ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού, ως θρησκείας, με το ελληνικό έθνος και την Ελληνικότητα.
Μετὰ τὸ 2:27:00 τῶν «
Αἱρεῦνται γὰρ ἒν ἀντὶ ἀπάντων οἱ ἄριστοι, κλέος ἀέναον θνητῶν· οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὄκωσπερ κτήνεα.
Μεγάλη διάσταση έλαβε στα ελληνικά και τα διεθνή μ.μ.ε. η πρόσφατη δημοσία λεκτική αντιπαράθεση Δένδια – Τσαβούσολγου κατά την διάρκεια της επισκέψεως του Έλληνος Υπουργού των Εξωτερικών στην Τουρκία, στο πλαίσιο των προσφάτων συνομιλιών με την γείτονα χώρα, επίσκεψη η οποία φαίνεται ότι κατέληξε σε ναυάγιο (προσωρινώς τουλάχιστον).
Μέσα από την αρθρογραφία μας έχουμε πολλάκις επισημάνει ότι το σύγχρονο ελληνώνυμο κράτος, στην πραγματικότητα ούτε ελληνικό είναι, καθώς παντοιοτρόπως και συστηματικώς υπονομεύει την ουσία της Ελληνικότητος, ούτε και κράτος είναι, αφού καθημερινώς αποδεικνύει ότι λειτουργεί αφ’ ενός μεν για την εξυπηρέτηση ποταπών μικροσυμφερόντων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, αφ’ ετέρου δε, για την επιβολή (και στον ελλαδικό χώρο) των επιταγών ενός σκοτεινού διεθνούς συστήματος εξουσίας.
Μετά την ολοκλήρωση της προσφάτου στρατιωτικής παρελάσεως στην Αθήνα, ενώπιον ξένων προσκεκλημένων από Μ.Βρετανία-Γαλλία-Ρωσία, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, παρετέθη δεξίωση προς τους ξένους επισήμους, το μουσικό σκέλος της οποίας είχε ως πρωταγωνιστή τον εξέχοντα, διεθνούς φήμης βιολιστή και διευθυντή ορχήστρας, Λεωνίδα Καβάκο. Σε παλαιότερο άρθρο μας, πέραν της τεραστίας αξίας του Καβάκου ως σπουδαίου ερμηνευτού διεθνούς αναγνωρίσεως (θεωρουμένου ως εκ των κορυφαίων παγκοσμίως), είχαμε αναδείξει την σαφώς εθνική στάση του, με βάση κατά καιρούς αξιέπαινες δημόσιες δηλώσεις του και ανάλογες θαρραλέες τοποθετήσεις του σε συνεντεύξεις, καθώς και την σταθερή και απερίφραστη εκ μέρους του στηλίτευση της παρακμιακής πορείας του συγχρόνου Ελληνισμού στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού, ιδίως δε την εκ μέρους του καταγγελία της διεισδύσεως των χθαμαλών, γυφτοειδών και οριενταλικών ήχων που έχουν κατακλύσει την σύγχρονη Ελλάδα. Για τις τοποθετήσεις του αυτές είχε τεθεί στο στόχαστρο εισπράττοντας κατά καιρούς τα φαρμακερά βέλη του εθνομηδενιστικού κατεστημένου που δεν ανέχεται από προσωπικότητες του πολιτισμού τέτοιας εμβελείας, να εκφράζουν εθνικές απόψεις.