Οἰακισμοί (25)
Ὁ καλούμενος “δυτικὸς κόσμος” ἔχει πλέον περιπέσει εἰς μίαν ἰλιγγιώδη περιδίνησιν πρὸς τὴν Ἄβυσσον. Ἤδη δὲ διανύει ἕνα στάδιον, πρὸς τὸ ὁποῖον συγκρινόμενα καὶ αὐτὰ τὰ αἴσχιστα ἀποβράσματα τῆς χειρίστης ῥωμαϊκῆς καταπτώσεως φαντάζουν σχεδὸν ὡς πρότυπα εὐπρεπείας.
Ἕνας κόσμος ἐντὸς τοῦ ὁποίου συνήθως ὅσα τυχὸν ὑγιῆ στοιχεῖα καὶ κατάλοιπα εἰσέτι ὑφίστανται, εἴτε εἶναι ἤδη θανασίμως συγκεχυμένα καὶ μολυσμένα μὲ ἀρχὲς καὶ συνθήματα ὑπαγορευμένα ὑπὸ τῆς ἰδιοτύπου ἐκείνης μονολιθικῆς μεσανατολικῆς θρησκοληψίας, τῆς καὶ ὡς θρησκείας “πολιτικῆς ὀρθότητος”, πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ κ.λπ. γνωστῆς, ὡς καὶ ὑπὸ τῶν διαβολικῶν της συντονιστῶν, εἴτε, ἂν τυχὸν ἐπαρκῶς διαθέτουν τὴν ἐπισκόπησιν ἐκείνην τῶν πολιτιστικῶν, πολιτικῶν, ἰδεακῶν καὶ ἐννοιολογικῶν συγγενειῶν καὶ συναφειῶν, ποὺ καθιστᾷ τὴν διάκρισιν καὶ ἀναγνώρισιν τῆς ἀληθείας ἀναπόδραστον, αἰσθάνονται συχνὰ ἐν τούτοις ὑποχρεωμένοι νὰ στρουθοκαμηλίζουν, ἀντὶ τῆς ἀληθείας προβάλλοντες εὐτελῆ της ἄνευρα, ἄζωα, πλαστικὰ καὶ ἀνόργανα δημοκρατικὰ ὑποκατάστατα, καθὼς πασχίζουν κι ἐλπίζουν ἐν προσχηματικῇ ἐξαπατήσει τῆς συνειδήσεώς των ἐν ταὐτῷ κυρίως νὰ ἐκφύγουν τοῦ μονοχνώτου ταλιμπανοειδοῦς “ἱεροῦ μένους” τῶν τρομοκρατικῶς πανισχύρων ὁσίων καὶ ἱερῶν ἀγελάδων τοῦ Συστήματος καὶ τῶν ηὐνουχισμένων τους μοσχιδίων, ποὺ ὁλημερὶς κι ὁλονυχτὶς κραυγάζουν καὶ σκούζουν ἀγεληδὸν τὰ ἀντίστοιχα τῶν ἰσλαμιστικῶν “Ἀλλαουάκμπαρ”, ὥστε ν᾿ ἀποσβεσθῇ, ἐπιχωθῇ, κατατρομοκρατηθῇ καὶ συνθλιβῇ κάθε ἴχνος ἐλευθέρας φυσιολογικῆς φωνῆς, κάθε ὑπόνοια ἔστω ἐλευθέρας σκέψεως…
Μεγάλη διάσταση έλαβε στα ελληνικά και τα διεθνή μ.μ.ε. η πρόσφατη δημοσία λεκτική αντιπαράθεση Δένδια – Τσαβούσολγου κατά την διάρκεια της επισκέψεως του Έλληνος Υπουργού των Εξωτερικών στην Τουρκία, στο πλαίσιο των προσφάτων συνομιλιών με την γείτονα χώρα, επίσκεψη η οποία φαίνεται ότι κατέληξε σε ναυάγιο (προσωρινώς τουλάχιστον).
Μέσα από την αρθρογραφία μας έχουμε πολλάκις επισημάνει ότι το σύγχρονο ελληνώνυμο κράτος, στην πραγματικότητα ούτε ελληνικό είναι, καθώς παντοιοτρόπως και συστηματικώς υπονομεύει την ουσία της Ελληνικότητος, ούτε και κράτος είναι, αφού καθημερινώς αποδεικνύει ότι λειτουργεί αφ’ ενός μεν για την εξυπηρέτηση ποταπών μικροσυμφερόντων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, αφ’ ετέρου δε, για την επιβολή (και στον ελλαδικό χώρο) των επιταγών ενός σκοτεινού διεθνούς συστήματος εξουσίας.
Μετά την ολοκλήρωση της προσφάτου στρατιωτικής παρελάσεως στην Αθήνα, ενώπιον ξένων προσκεκλημένων από Μ.Βρετανία-Γαλλία-Ρωσία, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, παρετέθη δεξίωση προς τους ξένους επισήμους, το μουσικό σκέλος της οποίας είχε ως πρωταγωνιστή τον εξέχοντα, διεθνούς φήμης βιολιστή και διευθυντή ορχήστρας, Λεωνίδα Καβάκο. Σε παλαιότερο άρθρο μας, πέραν της τεραστίας αξίας του Καβάκου ως σπουδαίου ερμηνευτού διεθνούς αναγνωρίσεως (θεωρουμένου ως εκ των κορυφαίων παγκοσμίως), είχαμε αναδείξει την σαφώς εθνική στάση του, με βάση κατά καιρούς αξιέπαινες δημόσιες δηλώσεις του και ανάλογες θαρραλέες τοποθετήσεις του σε συνεντεύξεις, καθώς και την σταθερή και απερίφραστη εκ μέρους του στηλίτευση της παρακμιακής πορείας του συγχρόνου Ελληνισμού στο πεδίο της τέχνης και του πολιτισμού, ιδίως δε την εκ μέρους του καταγγελία της διεισδύσεως των χθαμαλών, γυφτοειδών και οριενταλικών ήχων που έχουν κατακλύσει την σύγχρονη Ελλάδα. Για τις τοποθετήσεις του αυτές είχε τεθεί στο στόχαστρο εισπράττοντας κατά καιρούς τα φαρμακερά βέλη του εθνομηδενιστικού κατεστημένου που δεν ανέχεται από προσωπικότητες του πολιτισμού τέτοιας εμβελείας, να εκφράζουν εθνικές απόψεις.
8ον
4ον