Τα βέβηλα Olympic Games στην εποχή του woke-ισμού και η υβριστική ελλαδική εκπροσώπηση…
Ολοκληρώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες των Παρισίων (καλύτερα να τους αποκαλέσουμε «Olympic Games» προκειμένου να μην συγχέουμε την Ιερά Αθλητική Εορτή των Πανελλήνων, κατά τους αρχαίους χρόνους, με την σύγχρονη βέβηλη εμποροπανήγυρη της παγκοσμιοποίησης) αφήνοντάς μας μία πικρή γεύση δεδομένου ότι επρόκειτο αναμφίβολα για ένα show που στόχο είχε την δραστική προώθηση της woke ατζέντας όπως, πέραν πάσης αμφιβολίας, φάνηκε από την κακόγουστη και αποκρουστική «τελετή έναρξης» η οποία απετέλεσε την επιτομή του woke-ισμού αφού καθόλου δεν διέφερε άλλωστε από την εμετική ακαλαισθησία των «gay-pride». Μοναδική όαση συνδέσεως με το αρχαίο πνεύμα του αυθεντικού Ολυμπισμού ήταν η ερμηνεία του Ολυμπιακού Ύμνου τον οποίο είχε συνθέσει εξ αφορμής των πρώτων συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 1896 ο Έλλην συνθέτης Σπύρος Σαμάρας σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Αυτός ο ύμνος ακούστηκε στα Ελληνικά κατά την τελετή ενάρξεως και στα Γαλλικά κατά την τελετή λήξεως και ήταν ίσως η μοναδική θετική σκηνή της διοργανώσεως εν μέσω του εν γένει αίσχους. Πέραν της τελετής ενάρξεως υπήρχαν και λοιπά στοιχεία επιθετικού woke-ισμού, όπως, η αδιανόητη συμμετοχή στο αγώνισμα της πυγμαχίας γυναικών, ατόμου χρωμοσωμικώς άρρενος, που, λόγω του προφανούς ορμονικού πλεονεκτήματός του κέρδισε και το χρυσό μετάλλιο!!! [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]