29 Μαΐου 1453: «Εάλω η Πόλις»…. / 2019: νέα Άλωσις εν εξελίξει! Ο εχθρός εντός των πυλών!
Χθες το ημερολόγιο έδειχνε 29 Μαΐου. Πρόκειται για την θεωρούμενη από γενεές γενεών Ελλήνων ως καταραμένη μέρα, ως «αποφράδα ημέρα» της νεωτέρας ιστορίας του έθνους μας – ημέρα μεγάλης γιορτής, αντιθέτως, για τους προαιωνίους εχθρούς του Ελληνισμού, τους Τούρκους…
Η Άλωσις της Πόλεως των Κωνσταντίνων από τα βαρβαρικά στίφη των Οθωμανών Τούρκων την 29η Μαΐου του 1453, η δραματική πτώση της Βασιλεύουσας των πόλεων της μεσαιωνικής Ευρώπης, της πιο σημαντικής, από γεωστρατηγικής απόψεως, πόλεως του κόσμου όχι μόνο στα μεσαιωνικά χρόνια αλλά και στα νεώτερα, υπήρξε ένα συγκλονιστικό γεγονός που επηρέασε καθοριστικά το ιστορικό γίγνεσθαι και στιγμάτισε βαθιά την ιστορική συνείδηση και την συλλογική μνήμη πολλών λαών, ιδίως βέβαια των Ελλήνων που αισθάνθηκαν ότι ήσαν οι κύριοι – αν όχι οι αποκλειστικοί – κληρονόμοι της υπερχιλιετούς βυζαντινής αυτοκρατορίας, της πιο μακρόβιας αυτοκρατορίας που γνώρισε η ιστορία!
Η επέτειος της Αλώσεως μας προσφέρει αφορμή μίας συντόμου αναφοράς στον χαρακτήρα του μεσαιωνικού ελληνισμού και της επονομαζομένης βυζαντινής αυτοκρατορίας, της οποίας την κατάρρευση επισφράγισε η Άλωσις του 1453. Προσφέρει ωστόσο αφορμή για αναφορά όχι μόνο στον ιστορικό αντίκτυπο της Αλώσεως αλλά και στις σύγχρονες αναλογίες που, βυθισμένοι στην μακάβρια αμεριμνησία τους, αδυνατούν να συλλάβουν οι νεοέλληνες.
Ένα κρίσιμο ερώτημα που παλαιόθεν προκαλούσε διχογνωμίες μεταξύ ατόμων με ζωηρά εθνικά αισθήματα – οι οποίες δεν φαίνεται να έχουν κοπάσει (ένεκα της ιδεολογικής συγχύσεως και της ιστορικής αγνοίας) – είναι το εξής: μπορεί άραγε βασίμως να θεωρήσει κανείς ότι το βυζαντινό κράτος ήταν μία μεσαιωνική ελληνική αυτοκρατορία ή μήπως επρόκειτο για ένα κράτος άσχετο ή και εχθρικό προς τον Ελληνισμό; [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]