Ελάχιστοι ίσως το γνωρίζουν, αλλά το εκπνέον έτος 2017 είχε ορισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έτος αφιερωμένο στον μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη και στοχαστή Νίκο Καζαντζάκη, λόγῳ συμπληρώσεως 60 ετών από τον θάνατό του.
Επρόκειτο για μία κολοσσιαία προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων.
………………..
Για να τιμήσουμε λοιπόν την τεράστια αυτή προσωπικότητα των ελληνικών και ευρωπαϊκών γραμμάτων, επιλέγουμε, ως τελευταία ανάρτησή μας πριν την εκπνοή του 2017, να παρουσιάσουμε μια παλαιά ραδιοφωνική ηχογράφηση που ανασύραμε από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, ένα πραγματικό διαμάντι! Πρόκειται για ραδιοφωνική προσαρμογή του θεατρικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη, «Κούρος». Ακούστε το προσεκτικά και παρατηρήστε πόσο δεξιοτεχνικώς, μέσω της λογοτεχνικής διασκευής του μύθου του φόνου του Μινώταυρου από τον Αθηναίο Ήρωα Θησέα, παρουσιάζεται η επικράτηση των (Μυκηναίων) Πρωτο-Ελλήνων, κατακτητών της Κρήτης, επί των (Προελλήνων) Μινωιτών και εκ παραλλήλου αποκαλύπτεται η νίκη του ηλιακού αρίου πατριαρχικού πνεύματος επί του χθονίου προ-αρίου μητριαρχικού μεσογειακού κόσμου. Πρόκειται για έναν πραγματικό ύμνο στο Άριο-Ελληνικό Πνεύμα, έναν ύμνο στο πρωταρχικώς αυθεντικό Πνεύμα της ΑΙΩΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Ζούμε σε μιαν εποχή κατά την οποίαν τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Μπορεί βεβαίως το περιεχόμενο θεμελιωδών εννοιών όπως: καλό/κακό, σωστό/λάθος, όμορφο/άσχημο, ανέκαθεν να ήταν (και να παραμένει) κατά βάσιν υποκειμενικό, εξαρτώμενο από τις αξιολογήσεις των εκάστοτε πρωταγωνιστών του ιστορικού γίγνεσθαι και επηρεαζόμενο από την οπτική γωνία των παρατηρητών της ιστορίας και των γεγονότων, στις ημέρες μας ωστόσο τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση όχι μόνον έννοιες όπως οι παραπάνω, που δύνανται να θεωρηθούν «σχετικές», αλλά κυριολεκτικώς κάθε τι! Πλέον καλούμαστε κάθε στιγμή να πείσουμε για και να αποδείξουμε τα αυτονόητα, τα αυταπόδεικτα, τα πρωτογενή…
Ομάδα μελών του ΑΡΜΑτος, με πίστη στις αρχέγονες παραδόσεις των αριοευρωπαϊκών λαών, τιμήσαμε και φέτος το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, με τρόπο βιωματικό, όπως πραγματικά αρμόζει στην Ημέρα του Ανικήτου Ηλίου!
Έχοντας επιλέξει ως τόπο συναντήσεως ορεινή τοποθεσία του χιονισμένου Χολομώντα, η ορεινή διανυκτέρευση περιελάμβανε: συμπόσιο μπροστά από την πυρά, ανάγνωση ποιημάτων, συζητήσεις φιλοσοφικού και πολιτικού στοχασμού και, ασφαλώς, αγωνιστικά εμβατήρια που δόνησαν την παγωμένη ατμόσφαιρα κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Νωρίς το πρωί, αφού χαιρετήσαμε τον Ζωοδότη Ήλιο, ατενίζοντας στο βάθος του ορίζοντος τον χιονισμένο Όλυμπο, κινήσαμε την ορεινή μας πεζοπορία, διασχίζοντας, στοιχισμένοι σε φάλαγγα, ένα κατάλευκο τοπίο, τόσο μαγευτικά ταιριαστό με την τιμώμενη ημέρα!
Μέλος του ΑΡΜΑτος βρέθηκε προ ημερών στην Πολωνία και συμμετείχε στην εντυπωσιακή, τόσο σε όγκο όσο και σε δυναμισμό, πορεία εθνικιστών που πραγματοποιήθηκε το κέντρο της Βαρσοβίας, πρωτεύουσας της χώρας.
Στην παρακάτω ανταπόκρισή του από την Πολωνία, ο συναγωνιστής, μας μεταφέρει την άμεση εμπειρία του από την μεγαλειώδη αυτή πορεία που τρομοκράτησε το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο (και πέραν της Πολωνίας) καθώς και την γενικότερη εικόνα που απεκόμισε, με βάση τις επαφές που είχε με Πολωνούς εθνικιστές, για το εξαιρετικώς ελπιδοφόρο κλίμα, υπέρ των εθνικών-φυλετικών και παραδοσιακών ιδεών, που διαμορφώνεται στην σημαντική αυτή χώρα της Β.Α. Ευρώπης με τον υπερήφανο λαό και την πολυκύμαντη ιστορία:
Η Πολωνία είναι μια χώρα η οποία κατέχει περίοπτη θέση στην νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία καθώς έχει υπάρξει, όχι μια, αλλά δύο φορές, ο σωτήρας της Ευρώπης! Η πρώτη φορά ήταν το 1683 όταν ο Ιωάννης Σομπιέσκι με τους φτερωτούς του Ουσάρους, το βαρύ ιππικό της Πολωνίας, έσπασε την δεύτερη πολιορκία της Βιέννης, ανακόπτοντας την οθωμανική προέλαση προς τον Βορρά και την Δύση. Η δεύτερη φορά ήταν το 1920 όταν ο στρατηγός Πιλσούτζκι απέκρουσε με επιτυχία, στην μάχη της Βαρσοβίας, την εισβολή του ερυθρού στρατού, αναγκάζοντας τον Λένιν να παραδεχτεί την πανωλεθρία που υπέστη. Ωστόσο, λιγότερο από δύο δεκαετίες αργότερα, η Γαλλία μαζί με την Βρετανική αυτοκρατορία, με αφανή, ως γνωστόν, σιωνιστική υποκίνηση, χρησιμοποίησαν την Πολωνία ως πρόφαση για την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος επέφερε τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες.
Σε αρκετούς είναι γνωστό το διπλό πείραμα κατά το οποίο, αν μεν κανείς επιχειρήσει να τοποθετήσει εντός σκεύους με καυτό νερό έναν βάτραχο, ο βάτραχος, αισθανόμενος αμέσως την υψηλή θερμοκρασία του νερού ως επικίνδυνη για την ζωή του, με ένα γρήγορο άλμα τινάσσεται έξω από το καυτό νερό για να σωθεί. Ο ίδιος όμως βάτραχος, εφ’ όσον τοποθετηθεί σ᾿ ένα δοχείο με χλιαρό νερό, σε θερμοκρασία δηλαδή που του είναι ευχάριστη, δεν θα κάνει καμμίαν απόπειρα να απομακρυνθεί καθώς σιγά-σιγά θερμαίνεται το νερό, ακόμη και όταν η θερμοκρασία του προοδευτικώς φθάσει σε επικινδύνως υψηλά επίπεδα. Ο βάτραχος στην περίπτωση αυτή ουδόλως επιχειρεί να απομακρυνθεί (καίτοι δύναται ανέτως να το πράξει) εν όσῳ το νερό συνεχώς θερμαίνεται και γίνεται καυτό, μέχρι που το νερό φθάνει σε σημείο βρασμού, βράζοντας τελικώς εντός του σκεύους τον βαθμηδὸν αδρανοποιημένο και μουδιασμένο βάτραχο, ο οποίος, ευρισκόμενος σε πλήρη χαύνωση, αδυνατεί να αντιληφθεί τις μικρές προοδευτικές θερμοκρασιακές αυξήσεις του νερού, ώσπου, παραμένοντας εντελώς αδρανής και απραγής, μη ξεκινώντας καμμίαν απόπειραν αποδράσεως, υποκύπτει εις το μοιραίον, καταλήγων ως βάτραχος βραστός στην κατσαρόλα…
Η κινηματογραφική ταινία “Ανθρωποκτονία” (“Homicide”) του θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ντέιβιντ Μάμετ (DavidMamet) προβλήθηκε στις αίθουσες το 1991 και, αν και πέρασε σχετικά απαρατήρητη, τουλάχιστον στην χώρα μας, θεωρείται ως μια από τις καλύτερες του συγκεκριμένου δημιουργού. Πέρα από την ενδιαφέρουσα πλοκή, τις στιβαρές ερμηνείες, και τον χαρακτηριστικό τραχύ, ρεαλιστικό διάλογο του Μάμετ, η ταινία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αποτελεί μια μελέτη του πολύ σημαντικού θέματος της αναζήτησης της (φυλετικής) ταυτότητας του ατόμου και των συνεπειών της αμφισβήτησης/απόρριψης αυτής της ταυτότητας. Αν και η ταινία καταπιάνεται με το θέμα αυτό από την οπτική γωνία ατόμων εβραϊκής καταγωγής, αφού και ο Μάμετ είναι Εβραίος, μπορούν ωστόσο να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, ιδιαίτερα αν αντιπαραβάλουμε την όλη διαδικασία της αναζήτησης της εβραϊκής ταυτότητας και των συνεπειών της αμφισβήτησης της με την αντίστοιχη διαδικασία και τις αντίστοιχες συνέπειες στον λευκό πληθυσμό.
Πέρα όμως από το κεντρικό θέμα της ταινίας, η “Ανθρωποκτονία” είναι ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στον χώρο της έβδομης τέχνης καθώς αποτελεί ίσως την μοναδική περίπτωση κινηματογραφικής ταινίας δημιουργημένης από έναν καταξιωμένο Εβραίο καλλιτέχνη, στην καρδιά του Χόλυγουντ, η οποία αφήνει κάτι παραπάνω από ανοιχτά υπονοούμενα σχετικά με την εμπορική εκμετάλλευση και την κολοσσιαία απάτη που έχει στηθεί γύρω από το περίφημο “Ολοκαύτωμα”, προφανώς εκφράζοντας τα βασανιστικά ερωτήματα και τις ανησυχίες του δημιουργού της. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας (Homicide) παραπέμπει σε λογοπαίγνιο του “Ολοκαυτώματος” (Genocide). [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Πρόκειται κατ᾿ ἀρχὴν περὶ ἑνὸς ἱστοχώρου-πλατφόρμας εὐρέος παραδοσιακοῦ-κριτικοῦ φάσματος προάγοντος τὴν πραγματικὴν ἐλευθερίαν ἐκφράσεως καὶ σκέψεως, κατ᾿ ἀντίθεσιν πρὸς τὴν κρατοῦσαν μονόχνωτον ὀρθοπολιτικὴν τυραννίαν. Ὁ τίτλος «Δήλιος δύτης» προέρχεται ἐκ τῆς Ἡρακλειτείου παραδόσεως, κατὰ μίαν εἰκόνα ποὺ ἐχρησιμοποίησεν ὁ Σωκράτης ἐρωτηθεὶς περὶ τῆς γνώμης του μετὰ τὴν μελέτην τοῦ συγγράμματος τοῦ Ἡρακλείτου «Περὶ Φύσεως», εἰπὼν ὅτι πρέπει νὰ δύναται κανεὶς νὰ καταδύεται εἰς μεγάλα βάθη «ὅπως οἱ περίφημοι Δήλιοι δῦται ποὺ ἁλιεύουν μαργαριτάρια ἀπὸ ἐκεῖνα» – τοῦτο δὲ συνδυαστέον πρὸς τὴν ἐν Δήλῳ λατρείαν τοῦ Ὑπερβορείου Ἀπόλλωνος, ἡ εἰς ἣν μύησις φέρει μόνον εἰς ἐπαφὴν μὲ τὴν ἡλιακότητα ἐκείνην καὶ πρωτογενῆ ἀκτινοβολίαν ποὺ ἀντιστοιχεῖ εἰς τὰ Ἡρακλείτεια βάθη!
